به نظر می‌آید استان همدان در برهه کنونی از تاریخ عملکرد ادارات و سازمان‌های اجرایی با آفت بزرگی به نام سکوت خبری و امتناع از انتشار بیلان کار توسط مدیران روبه‌روست که عاقبت چنین رویکردی نه خروجی مثبتی برای پیشرفت استان در بردارد و نه نزد افکار عمومی نمره قبولی به مدیران داده خواهد شد .
اصحاب رسانه در مجموعه نشریات و خبرگزاری‌ها و دیگر رسانه‌های تصویری و شنیداری، همواره برای نزدیک ساختن افکار عمومی به حوزه‌های اجرایی و حریم سازمانها و دستگاههای دولتی، مترصد انتشار عملکرد اینگونه سازمانها و اعلام حضور مدیران مربوطه در حریم مردمی هستند. در واقع رسانه‌ها به عنوان پل ارتباطی بین مردم و دولت مردان، هرچند درحیطه وظیفه مدیران میانی، باید عملکرد‌ها را بهانه قرار دهند و نوع خدمات‌رسانی سازمانها و در رأس آن مدیران را جویا باشند تا بتوانند افکار عمومی و مطالبات مردمی را اغنا سازند، والا و در غیر اینصورت، یک مدیر چگونه و با چه زبان می‌خواهد با مردم حرف بزند و با چه ارقام و اعدادی می‌خواهد به مردم بگوید که ما هستیم و داریم خدمت می‌کنیم و کارنامه ما گویای کیفیت کار ما و نوع خدماتی است که مورد نیاز جامعه می‌باشد. در حالی که اگر چنین نباشد و مدیری حرفی برای گفتن به مردم نداشته باشد، خبرنگار و گزارشگر هم چه خبری دارد تا اطلاع رسانی نماید. نتیجه چنین فضای خالی و عاری از جنب‌وجوش نمایندگان دولت در نهاد‌ها و دستگاههای اجرایی این است که جامعه و افکار عمومی احساس کسالت و یکنواختی و تعطیلی شهر و دیار و کشور خود را داشته باشد و انگ بی‌مسیولینی و بی‌تفاوتی هم به رسانه‌ها و در این معنا رسانه محلی خود بزند!.
واقعیت این است که همکاران ما در روزنامه همدان‌پیام که به عنوان نمونه‌ای موفق و اکتیو از یک رسانه مکتوب، انسی دیرینه با افکار عمومی و خواص و عام دارا می‌باشد، برغم توانمندی و تجربه خبرنگاران خود مدت مدیدی است با چالش بی‌رغبتی بسیاری از مدیران سازمانها بخصوص سازمانها و ادارات پر‌مخاطب، برای انجام گفتگوی خبری و پوشش عملکرد این دسته از آقایان مدیر، روبه‌رو است.
البته این فقط مشکل روزنامه همدان‌پیام نیست، چراکه اغلب همکاران و دوستان رسانه‌ای در گپ و گفت‌های خودمانی همین گلایه و همین انتظار را از مدیران سطوح مختلف دارند، که چرا از انجام گفتگو و ارایه عملکردهای مقطعی خود، طفره می‌روند و به بهانه‌های گوناگون از برقراری تماس‌های خبری امتناع می‌ورزند.
در این خصوص، متأسفانه برخی مدیران آن چنان که از لحن بیانشان برمی‌آید، دوست ندارند با ارایه عملکرد خود و بر خورد با اظهارنظرهای متفاوت از جانب افراد و تشکل‌ها، به چالش کشیده شوند و ما خوب می‌دانیم، چنین رویکرد محافظه‌کارانه از جانب چنین مدیران، فقط از افراد ضعیف بر می‌آید، چون تجربه‌کاری ما ثابت کرده است، مدیرانی که عملکرد موفق داشته‌اند و در حوزه اختیار اجرایی خویش خدمات شایان توجهی بیادگار گذاشته‌اند و خلاصه اینکه عملکرد خود را برابر هر پرسشگر و هر محکمه ای قابل دفاع می‌دانند، همواره با روی خوش از اصحاب رسانه استقبال داشته‌اند و اینگونه مدیران دست روابط عمومی‌های مربوطه را نیز باز می‌گذارند تا پاسخگوی آمار و ارقام خبری رسانه‌های مختلف باشند.
در همین حال، مدیرانی محافظه کار و مردم گریز باید به این نکته نیز توجه داشته باشند که در بحث مربوط به قانون مطبوعات، جلوگیری از گردش آزاد اطلاعات و ممانعت از ارتباط با رسانه‌های رسمی، منع شده است و ارایه اطلاعات و آمار و عملکرد کلی سازمانها، جزو وظایف مسئولان مربوطه می‌باشد.
