این روزها بروز حوادثی چون انفجار مواد محترقه دستساز در اماکن تاریخی به ویژه گنجنامه بسیار مورد توجه رسانهها، اهالی فرهنگ و هنر و افکار عمومی قرار گرفته و این حرکت را میتوان حمله افراد بیاطلاع به قلب فرهنگ و تاریخ کشور ارزیابی کرد.
این رفتار بسیار خوب است که این همه نگرانی و حساسیت درباره آسیب دیدن آثار تاریخی و میراثی در جامعه ایجاد شده و دیگر به سادگی نمیتوان بولدوزر پای آثار تاریخی برد و آنها را نابود کرد و شاهد اعتراضی هم نبود هر چند در همدان برخی نهادها بدون توجه به افکار عمومی، در حفظ خانههای تاریخی این حساسیت را ندارند و در شلوغترین جای شهر بولدوزر میتواند برود و خانه تاریخی را تخریب کند!
این اتفاقات نشان میدهد که بین نگاه جامعه با نگاه برخی مسئولان به فرهنگ و تاریخ و آثار میراثی فاصله زیادی رخ داده و نگاهی که جامعه به این موضوع دارد با نگاه برخی مسئولان همخوانی ندارد و آنها در پاسداری از آثار میراثی و نگاه مردم، عزم جدی لازم را ندارند.
در تخریب آثار تاریخی همدان و رویداد اتفاقاتی مانند آنچه برای گنجنامه رخ داده مسئولان مربوطه مقصر هستند و با حمله کنندگان به قلب تاریخ همراهی داشتهاند.
در این اتفاقات کمکاری برخی مسئولان مشهود است زیرا در شرایطی که به سادگی خیابانهای شهر برای اجرای یک طرح ترافیکی پذیرای دوربین میشوند، میشد حداقل با نصب دوربین در خانههای تاریخی در معرض آسیب یا در محلهای دارای حساسیت تاریخی و میراثی مانند گنجنامه حداقل با دوربین از این آثار حفاظت کرد نه اینکه پس از انجام حرکت تخریبی از چگونگی انجام آن اعلام بیاطلاعی کرد.
چرا دوربین برای حراست از تمام آثار تاریخی نباید باشد اما برای کنترل و جریمه نویسی هرکجا لازم باشد دوربین به سرعت نصب شود؟
تداوم این رفتارها افزایش فاصله با مردمی خواهد بود که با از بین رفتن آثار تاریخی هم، فرهنگ و تمدن خود را فراموش نخواهند کرد و میدانند که در این فرهنگ تداوم ماندگاری مسئولان در خدمت و در اذهان عمومی پس از خدمت نداشتن فاصله با مردم و درک حساسیتهای اصولی و منطقی جامعه است.
