عارف در گردهمایی اعضای کانون صنفی اساتید:

کار سیاسی در ایران عاقبت به خیری ندارد

رئیس فراکسیون امید گفت: دانشگاه هیچگاه نتوانسته در جایگاه خود قرار بگیرد. نگاه به دانشگاه مصرف‌کننده بودجه است نه به عنوان تولیدکننده ثروت. البته این نگاه به تدریج تغییر کرد چون با پول نفت نمی‌شد کشور را اداره کرد.
به گزارش ایلنا، محمدرضا عارف گردهمایی اعضای کانون صنفی اساتید با بیان اینکه من از روزهای اول بعد از انقلاب فرهنگی و بحث بازگشایی دانشگاه‌ها سؤالاتی درباره جایگاه استاد در نظام تصمیم‌سازی داشتم، گفت: این سؤال از ناحیه اساتید این بود که چه باید کرد. خیلی از دوستان که در جریان بازگشایی دانشکاه‌ها بعد از انقلاب فرهنگی بودند، درگیر این سؤال بودند. ما در سال‌های بعد از انقلاب، ۱۵۷ هزار دانشجو داشتیم در حالی که تعداد زیادی از اساتید از ایران رفته بودند یا بر اساس ضوابط آن زمان اخراج و بازنشسته شده بودند.
او اضافه کرد: اساتید علی‌رغم کمبودهایی نیروی انسانی در آن زمان خوش درخشیدند. امروز ما تعداد زیادی دانشجو داریم که وضعیت خیلی خوبی را پیدا کرده‌اند. انصافاً در پاسخ به چه باید کرد، خوب عمل شد. یاد نداریم در دهه شصت به استادی حتی شب شروع کلاس‌ها گفته باشند این درس بی‌استاد مانده و آن استاد نیاید. منتها با توجه به انحلال هیأت‌های امنای دانشگاه و جانشینی هیأت‌های 3 نفره بحث نقش اساتید در نظام تصمیم‌سازی احساس می‌شد.
عارف تصریح کرد: عملاً با توجه به اشکالات قانون اساسی به وظایف هیأت امنا، اساتید نتوانستند در هیأت امنا نقش فراشخصی و حقوقی خود را به انجام برسانند. طبیعتاً با بحث‌های جدی در سال‌ها 60 و 61 قرار شد اساتید در کمیته‌های برنامه حضور داشته باشند. منتها سهم استاد در نظام‌های تصمیم‌سازی اینگونه بود که نگاه به استاد عام بود اما عملاً به عنوان فرد از آن برداشت کردیم، به طوری که اگر برخی اساتید ما در تشکیلات غیردانشگاهی حضور پیدا می‌کردند، مواضعشان غیردانشگاهی می‌شد. وقتی استاد در یک دستگاه اجرایی می‌رفت مقابل مطالبات دانشگاهی و برنامه‌های دانشگاهی قرار می‌گرفت.
او با اشاره به اینکه اینها موانع اساتید بود، گفت: استادی که رئیس یک مؤسسه بود، وقتی وزیر می‌شد اینگونه عمل می‌کردند و متأسفانه این رویه 3 دهه گذشته است. البته بخشی از این به دلیل تعصب است که ما در هر جا قرار می‌گیریم فکر می‌کنیم محور جهان است.
عارف به سیاست‌های نظام و جلسات قبل از انقلاب شاره کرد و گفت: دانشگاه هیچگاه نتوانسته در جایگاه خود قرار بگیرد. نگاه به دانشگاه مصرف‌کننده بودجه است نه به عنوان تولیدکننده ثروت. البته این نگاه به تدریج تغییر کرد چون با پول نفت نمی‌شد کشور را اداره کرد. در عمل مشخص شد تنها مزیت ما نیروی انسانی است. رئیس دانشگاه نباید از اول فروردین دغدغه مالی داشته باشد.
او خاطرنشان کرد: من در بحث افزایش حقوق می‌گفتم فردی که استاد شده مسائل مادی برایش مطرح نبوده است اما این تکلیف دیگران را ساقط نمی‌کند. استاد باید با آرامش کار کند و منزلت و معیشت او برای ما مهم است. اینکه سهم ما در این شرایط چقدر هست جای بحث و بررسی دارد.
بنابراین اینکه در نظام تصمیم‌سازی استاد باید باشد، مهم است. اگر استاد را شخصیت حقوقی در نظر بگیریم، باید بدانیم جایگاه استاد چیست.
عارف گفت: شاید به طور طبیعی به تشکل اساتید برسیم؛ چراکه تجربه انجمن‌های مردمی خوب بوده. عموماً پیشرفته‌ترین کشور‌ها آنهایی هستند که تشکل‌های مردمی در تصمیم‌سازی نقش مهمی داشتند. در کشور ما که فعالیت‌های سیاسی نه عاقبت به خیری دنیا دارد نه آخرت، اساتید حاضر نیستد کار سیاسی کند.او با این مقدمه تأکید کرد: در چند سال گذشته با نگاه به سند چشم‌انداز گفتیم ما جایگاه اول در منطقه باشیم و مرجعیت علمی داشته باشیم و این تکالیف با توجه به توان علمی کشور دست یافتنی است. اما آیا با ساز و کارهای ما در برنامه‌های توسعه و در دانشگاه‌ها می‌توان به این جایگاه رسید؟ شاید به راحتی بتوان گفت خیر نمی‌توان با نگاه به انحصار دولتی در بخش مدیریت کشور کار را جلو برد.
عارف خاطرنشان کرد: نمی‌توان فقط با اتکا به تشکیلات دولتی این برنامه‌های کلان را جامه عمل پوشانید. این احتیاج به نظام تشکیلاتی دارد که قطعا یک نظام سیاسی نیست؛ با توجه به ذات اکثریت اساتید بویژه در کشور ما که فعالیت‌های سیاسی نه عاقبت به خیری دنیا دارد نه آخرت کار سیاسی هیچ استادی حاضر نیست کار سیاسی کند.