"می‌کنیم‌های" بی‌سرانجام!

 همدان کهن‌ترین پایتخت تاریخ و تمدن ایران است. زندگی اقوام و گروه‌های مختلف در این استان و به خصوص شهر همدان همواره جایگاه ویژه‌ای را برای این شهر در غرب کشور تعریف کرده است.

زندگی مردمانی با گرایش‌‌های فکری سیاسی، علمی و فرهنگی مختلف همراه با حضور ادیان و مذاهب مختلف نشان از جایگاه والای فرهنگی و اجتماعی مردمان الوندنشین است.

حضور پیامبران از عهد قدیم تا حکومت‌هایی از روم‌ باستان و زیارتگاه‌ها و اماکن مذهبی مختلف دوران اسلامی و پیش از آن نشان می‌دهد که این شهر سال‌های سال مرکز ادیان مختلف از ایران‌ باستان تا امروز بوده است.

زندگی زرتشتیان، یهودیان، مسیحیان مسلمانان و حتی برخی اقلیت‌ها تفاهم مذهبی گسترده‌ای را در بافت اجتماعی این شهر و استان ایجاد کرده است که تأثیر این گروه‌ها بر زندگی و کسب و کار و معماری را به وضوح می‌توان مشاهده کرد.
در بررسی اتفاق‌های تاریخی این شهر هیچ‌گاه طعمه تاخت‌وتاز قرار نگرفته است، یکی از دلایل آن تفاهم این اقوام و ادیان در این شهر و اتحادی است که بارها توانسته‌اند از حمله مغول تا روس و غیره را دفع کند و از کشتار و ویرانی در این شهر جلوگیری کند.

از محورهای توسعه استان همدان در 2 دهه گذشته گردشگری با تأکید بر داشته‌های میراثی است که در این تحقق این هدف‌گذاری برنامه‌ها و اقدامات مختلفی اجرا و در حال پیگیری است. از همدان 2018 تا ثبت جهانی هگمتانه در راستای این هدف است که نه تنها ریل‌گذاری برای توسعه و افزایش ضریب درآمد و اشتغال و اعتبار استان است بلکه حفظ و نگهداری آثار و جاذبه‌های تاریخی و البته ایجاد فضاهای گردشگری جدید است که گذشته را با آینده چنان به‌هم عجین می‌کند که میراثی ماندگار برای نسل پس از خود یادگار بماند.

به روایتی 2500 سال میراث گذشته تا امروز با درایت و تدبیر از حوادث زنده مانده‌اند و در دورانی که ما در آنیم نگرانی از ناتوانی در حفظ و امانت‌داری انتقال این میراث به آیندگان روز به روز در سایه تعصب و تفکر کور پررنگ‌تر می‌شود.

می‌کنیم‌ها و می‌شودهای زیادی از زبان مسئولان و متولیان استان در پیگیری و برخورد با عاملان و مسببان تخریب-خانه‌های تاریخی آثار فرهنگی، میراثی و مذهبی و... شنیده‌ایم و هیچ‌گاه نتایج شفاف و گزارشی از این می‌کنیم به جامعه و افکار عمومی ارائه نشده است.

چطور می‌شود که ورود به حریم خصوصی با شدت و قاطعیت پیگیری و عوامل شناسایی می‌شود اما ورود به عرصه عمومی و حقوق اجتماعی و هویت یک ملت و ثروت نسل آینده نادیده گرفته می‌شود و در سکوت معنی‌دار و حرف و حدیث‌های شعارگونه به فراموشی می‌رود. امید‌ می‌رود در سریع‌ترین زمان گزارشی از شناسایی و برخود با مسببان چنین اتفاقاتی با مستندات منتشر گردد و در عین حال تدابیر ویژه برای نگاهداری و حفظ تاریخ و هویت پایتخت تاریخ و تمدن ایران دیده شود.