خاطراتی‌که رقصیدن را خوب بلدند

هنوز هم که هنوز است وقتی گوشه‌ای کز می کنم و در گذشته‌ها غرق می‌شوم و تصویرگذشته‌ها در خاطراتم جان می‌گیرد تمام خاطرات بد بلند می‌شوند و در مغزم رقص بلند و بالایی اجرا می کنند با موسیقی زنده ‌«همه اینها تقصیر خودت بود»
رتبه‌ی کنکور که فلان رقم شد را اگر بهتر درس خوانده بودی فلان شده بود!

اگر به آن آدم که حرف ناحسابی زد جواب دندان شکن داده بودی وضعیت الانت این نبود!

اگر بیشتر با بچه‌هایت بازی کرده بودی و مادر بهتری بودی الان پسرت این مسأله را نداشت.

و هزار تا فکر.... اینطور که آخرش خستگی می‌ماند در تمام سلول های مغز و افسردگی و ناراحتی قهقهه‌ای سرمستانه می‌زند از فتح الفتوحش!
برای تمام آد‌م‌ها این خود سرزنشی و یا گفت‌گوی درونی وجود دارد که ریشه‌ی بسیاری از امراض روانی علی الخصوص افسردگی و اضطراب‌ها و وسواس‌های مزمن است.

درون ما یک شخصیتی وجود دارد به نام شخصیت ناراضی و غرغرو یک شخصیت قضاوت‌گر و محافظه‌کار که فقط انگشت اتهامش به سمت خودمان نشانه گرفته می‌شود و بی‌مهابا و با بی‌رحمی ماشه‌ عذاب وجدان و خود درگیری را به سمت روح و روان مان شلیک می‌کند، شخصیتی بداخلاق، کنترل‌گر، کمال‌گرا، ناراضی و ایرادگیر است که هرگز خوبی‌های مارا نمی‌بیند و فقط دنبال ایرادگرفتن از تمام جنبه های وجودی ماست . به خاطر وجود این شخصیت است که ما مدام در حال خودتنبیهی و خودسرزنش‌گری هستیم هرچه صدای این انتقادگر بیشتر باشد فرد آسیب بیشتری خواهد دید. اما در برخی افراد صدای آن کم است و فرد اصلا متوجه وجود آن نمی‌شود.

این شخصیت درون ما خیلی بی‌عدالت، سختگیر و بی‌انصاف است و اصلا اهل عدالت نیست و تمامی این صفات را به خوبی می‌داند که چگونه مدیریت کند و از آن‌ها استفاده کند و به این صورت وجود فرد را سرشار از اضطراب و عدم امنیت و عدم رضایت کند چون مدام از ما توقع بهترین بودن دارد و کوچکترین اشتباه ما را نمی‌پذیرد.

او همیشه توقع بهترین رفتارها رو از ما دارد بدون کوچکترین اشتباه؛ به خاطر همین ما را مدام سرکوب می‌کند کافیست کوچکترین اشتباهی از ما سر بزند مثل اینکه یک کاری را نیمه کاره رها کنیم یا یک انتخاب اشتباه داشته آن گاه تیشه‌ افسردگی را برمی‌دارد و به جان ریشه‌های افکارمان می‌افتد.

برای رهایی از این خودسرزنشی اولین گام این است که نقطه قوت خود را بشناسیم و بدانیم که تمام انسان‌ها ضعف‌هایی دارند و خودمان را به خاطر ضعف‌هایمان نباید کوچک و ضعیف تصور کنیم!

یاد بگیریم مثل بچه ها باشیم و از زندگی کردن در حال، لذت ببریم

به خودمان یادآوری کنیم که گذشته‌ها صرفا برای درس گرفتن از اتفاقات به دردمان می‌خورند و غوطه ورشدن در آن نتیجه‌ای جز سردرگمی نخواهد داشت.برای افکارمان برنامه ریزی داشته باشیم و خود را سرگرم کار و فعالیت های علمی کنیم تا افکار پیچیده‌ی خود سرزنشگری کمتر گریبان روانمان را بگیرد و در نهایت دستان خودمان را بگیریم و در آینه به این صورت نگاه کنیم!

و خود را همانطور که هستیم بپذیریم بدون هیچ دغدغه ای خود را در آغوش بفشاریم و یادآور شویم که دنیا فقط یک «من» دارد!

مراقب این«من » باشیم!