آشیانه‌های خالی

حدود ده دوازده سال پیش در حیاط خانه‌ قدیمی ما بالای دیوار چند روزی بود که رفت و آمد یاکریم ها زیاد شده و در را که باز می‌کردی می‌پریدند و پرواز می‌کردند.

مادر می‌گفت:(مادر از در پشتی برید این طفل معصوم‌ها نترسند بلای جونشان نشوید زبان بسته‌ها گناه دارند)

چند روز بعد از سر کنجکاوی نوجوانی‌ام نردبان را برداشتم سری به روی دیوار زدم! در ناامن ترین جای ممکن لانه کرده بودند و سه تخم کوچک در آن بود چشمانم موج شادی برداشته بود انگار ریسه‌بندی کرده بودند دریچه‌های تاریک قلبم را!

چند روزی آن دو یاکریم مهمان خانه بودند و معلوم شد از سه تخم، یک تخمشان به ثمر نشسته و جوجه‌ کوچکی به لانه‌ی ناامن آن‌ها اضافه شده بود .

هر دو کیف و کوکشان جور بود و دور و بر جوجه‌ تازه به دنیا‌آمده می‌پلکیدند و هوای تک فرزندشان را حسابی داشتند .

جوجه که همیشه جوجه نمی‌ماند وقت بزرگ شدن که برسد بال میزند و پرواز را می‌آموزد.

جوجه‌ی خانه‌ ماهم پرواز را آموخت و از خانه‌ پدرومادرش پرکشید و رفت‌ .
شاید دنبال جفتی رفت تا خانه‌ای امن و زیبا بسازد، شاید هم به دنبال آزادی و پرواز در بیکران!

یاکریم‌ها دلشان غمباد گرفته بود، دیگر نه دنبال آب‌ و  غذا بودند نه آواز سر می‌دادند نه حتی پرواز می‌کردند‌.

گوشه ای کز کرده بودند و‌به آسمان چشم دوخته بودند تا جوجه برگردد تا دوباره دور سرش بگردنند و ‌برایش آب و دانه دست و پا کنند و دل لانه گرم شود.

ما آدم‌ها نیز با چنین داستان‌هایی آشنا هستیم.

«سندروم آشیانه خالی» کلمه‌ای که شاید از روی زندگی همین پرنده‌ها به ما انسان‌ها تعمیم داده شده است.

فرزندان به هر دلیلی مثل ازدواج، تحصیل یا جستجوی استقلال ممکن است خانه را ترک کنند و زندگی خود را مستقل از والدین شکل دهند. والدین در این شرایط احساس غم و اندوه را تجربه می‌کنند. هر چند بسیاری از والدین، فرزندان خود را برای تبدیل شدن به بزرگسالانی مستقل ترغیب می‌کنند، فرستادن فرزندان برای قدم نهادن در این راه برای آن‌ها دردناک است.

سندروم آشیانه خالی به احساسی از تنهایی اطلاق می‌شود که با ترک خانه توسط فرزندان در والدین اتفاق می‌افتد. والدینی که عادت کرده‌اند با فرزندان خود تعامل کنند و وقت بگذرانند حال مجبور می‌شوند تعامل کمتری داشته باشند و زمان کمتری آن‌ها را ببینند.

این اتفاق برای مادران بیشتر از پدران اتفاق می‌افتد چون مادر نقش اساسی‌تری برای مراقبت از فرزند در هر سن و سالی را بر عهده دارد.بهتر است پدر و مادر خود را برای پیشگیری از این احساس که گاها تا افسردگی پیش می‌رود آماده کنند و دایره دوستیابی خود را افزایش دهند.

دنبال کار و تحصیل بودند و برای خودشان و لذت بردن از زندگی وقت بیشتری بگذارند. وقتی هم که دچار این معضل و احساسات تنهایی و ناراحتی مزمن می‌شوند بهتر است سراغ روانشناسی کاربلد بروند و با او صحبت کنند روان درمانی در درک و مدیریت احساسات به ما آدم‌ها کمک میکند و مسیری روشن پیش رویمان قرار میدهد.

در بعضی موارد هم به تشخیص متخصص ممکن است داروهایی برای کنترل نشانه‌های افسردگی ناشی از سندروم آشیانه خالی تجویز شود. دریافت حمایت اجتماعی در زمان ناراحتی، مدیریت استرس و دوری از تنهایی می‌تواند در ارتقاء سطح زندگی فرد مؤثر باشد.

سندروم آشیانه خالی را جدی بگیرید و نگذارید در میانسالی افسردگی به دامنتان چنگ بزند! یاکریم نشوید که کز کنید گوشه‌ لانه. وقت پرواز شما در اوج است!
اکرم وصالی دلشاد