«قاسم امیری» درگذشت حسین زندی

 قاسم امیری؛ شاعر و نویسنده ساکن همدان بر اثر بیماری درگذشت.
امیری  سال ۱۳۳۲ یعنی سال کودتا در کرمانشاه متولد شد. او نیز مانند هر شاعر و اهل فکری زندگی پر فراز و نشیب و تلخی را پشت سر گذاشت، اما این تلخی و تجربه زیسته را به واژه‌هایی بدل کرد که چه امروز و چه در آینده، مخاطب را راضی می‌کند. او عاشق ادبیات بود و این عشق را صادقانه در شعرش نشان داد.
«غلامحسین ساعدی»، «صادق چوبک» و «صادق هدایت» اسطوره‌های او بودند، اما این شاعر خود را وامدار هدایت می‌دانست، اگرچه بسیاری شعر او را با شعر شاملو هم‌خانواده می‌دانند. در مجموعه «عمر، ماهور، ارغوان» دو شعر زیبای «چراغبان» و «مهمان برجای پای توایم» به شاملو تقدیم شده و شعری با عنوان «تاول» را به هدایت و بوف کور تقدیم کرده است. او درباره تأثیرپذیری از گذشتگان بر این باور بود که: «هیچ شاعری نیست که بگوید گذشتگان بر من تأثیر ندارد. چون تأثیر نشانه علاقه است».
نثر قاسم امیری نثری امروزین اما پیچیده بود، در واقع نثرش نیز شعر بود. به نظر می‌رسد او بیش و پیش از آن‌که تحت تأثیر دیگران باشد به خواندن وامدار بود. بسیار پرخوان بود و همین خوانده‌هایش از او شاعری ساخته که اثرش منحصر به خود اوست و ردپا و امضایش در تمامی آثارش دیده می‌شود. اگرچه در زندگی شخصی و اجتماعی او بی‌نظمی موج می‎زند اما آثارش از یک نظم کلامی برخوردار است و خواننده‌اش پس از مدتی با خواندن شعر در می‌یابد که کار چه شاعری را می‌‌خواند و به مرور حس تعلق و هم‌ذات‌پنداری خاصی به خواننده دست می‌دهد.
امیری پس از انقلاب به همدان مهاجرت کرد و در همدان  ازدواج کرد و زندگی را پی گرفت. بلوغ شعری او نیز در همین شهر اتفاق افتاد کتاب اول او با عنوان «عمر، ماهور ارغوان» سال ۱۳۸۱ در همدان منتشر شد که در این وانفسای کتاب و کتابخوان با استقبال خوبی روبرو شد. «کلید خوشید را بزن خوابم می‌آید» دومین کتاب وی نیز سال ۱۴۰۰ چاپ و در همدان رونمایی شد. وی ۲۲ شهریور ۱۴۰۱ در همدان بر اثر بیماری درگذشت..