درباره روز ملی سینما

ماجرای من و مرسدس و تارکوفسکی

 اولین بار دوازده ساله بودم که تنهایی سینما رفتم. سال ۷۶ بود. روز قبل اش با خانواده، فیلم آدم برفی را در سینما قدس دیدیم. آن وقت ها می گفتند سینما قدس مخصوص خانواده ها است و سینما فلسطین برای مجردها. ظاهرا براساس قانون نانوشته ای فیلمهای رمانتیک و خانوادگی را قدس نشان می‌داد و فیلمهای بزن بزن جمشید آریا را فلسطین.

فردای همان روز که آدم برفی را با خانواده دیده بودیم، تاب نیاوردم و تک و تنها بلیط گرفتم و دوباره رفتم داخل سالن برای تماشای آدم برفی. اعجاز نور و سیاهی سینما قدس آن روز، تا همین لحظه با من است. فیلم که تمام شد، مست مست بودم. کیفور از صدای بلند و تصویر و بزرگ و کاری که  تنها انجام داده بودمش.

 اتفاق اصلی اما یک ماه بعدش رخ داد. سینما قدس مرسدس کیمیایی را آورده بود و منِ بچه هم رفتم مرسدس ببینم.

 امروز ۲۶ سال از آن روز گذشته ولی هیچوقت لذت تماشای قصه ی کیمیایی و موسیقی بابک بیات و بازی فروتن از ذهنم نمیرود.انگار همین دیروز بود انقدر زنده و‌روشن است. سینما از همان روزها برای من شروع شد.

ده دوازده سال قبل، بحث بر سر این بود که چرا فیلمهای جشنواره فیلم فجر در شهرستانها اکران نمیشود. بعد از کش و قوسهای فراوان چند فیلم منتخب هم قرار شد سینما قدس و الوند همدان نشان دهند. سالن  شهید آوینی هم چندتایی در برنامه داشت.

بعد از چند سال در همدان سینما نرفتن،  فیلم خانه پدری عیاری را دیدم. همان اعجاز از قصه و تصویر و رنگ و نور و صدا همچنان زنده شد. بعدها فکر کردم چرا اینطور است؟ من چند سال پی در پی هر هفته سینماهای تهران را گز میکردم و فیلم می دیدم اما فیلم دیدن در همدان چه چیزی داشت که حالم را دگرگون می کرد؟

حقیقت آنست که دیگر سینما رفتن اولویت تفریح برای ایرانیها نیست. آنقدر دانلود فیلمهای روز جهان آسان شده که کسی دیگر حوصله بلیط خریدن و توی سالن نشتن را ندارد. فیلیمو و نماوا هم که کار را تمام کرده اند. همه فیلمهای در حال اکران را هم میشود آنلاین تماشا کرد بنابراین سینما مانده و دو دسته تماشاچی . اول آنهایی که عاشق سینما هستند که البته با این وضع کیفیت فیلمهای ایرانی دیگر فیلمی هم مشتاقشان نمی کند که سینما بروند و دوم هم افرادی که اصلا خود فیلم برایشان نیست فقط می روند که رفته باشند.

این وضعیت ماحصل پارامترهای متعدد فرهنگی و اقتصادی است اما هر چه هست نشان میدهد کیفیت فرهنگی مردم پایین آمده است. در خود همدان ما چرا افراد ترجیح می دهند بلوار را دور دور کنند تا اینکه بروند سینما؟ چرا عطش سینما رفتن انقدر کم شده است؟

متاسفانه چندسالی است که فیلمهای در حال اکران فیلمهای مهمی نیستند حتی مردم عادی را هم نمیتوانند جذب کنند چه برسد به عشاق سینما. از طرفی به نظر میرسد سلیقه ها تغییر کرده یعنی توی خانواده یا دوستان اگر بخواهی تفریح سالمی داشته باشی همه ترجیح میدهند مافیا بازی کنند تا بروند بوعلی پایین و سینما بروند.

زیبایی عاقبت جهان را نجات خواهد دید. این جمله را تارکوفسکی زمانی گفت که تازه سرطانش عود کرده بود و دم مرگ بود. بخش مهمی از زیبایی در جهان امروز مدیون سینماست. سینما دریچه ای است رو به قصه ،نور، انتزاع، زندگی و مرگ. از اینها بهتر چه می خواهید؟ پس فیلم ببینید و سینما بروید لطفا. فقط سينما بروید و فیلم ببینید. من به جمله تارکوفسکی مومنم. شما هم باورش کنید.