راهِ باختن

همدان‌پيام: حذف شديم. به همان راحتي كه قبل از مسابقات به فكر آن بوديم و كم گل خوردن را براي اميدواري كافي مي‌دانستيم. اما اينبار و در آخرين گام آنقدر بد بوديم كه ديگر حرفي باقي نمي‌ماند.
حالا تنها كار مثبتي كه مي‌توان انجام داد اين است كه بي‌طرفانه و به دور از بهانه‌گيري‌هاي هميشگي كه زمين و توپ و داور را مقصر مي‌دانيم به نقد بي‌رحمانه خود بنشينيم و ببينيم در همه اين سال‌ها چه كاشتيم و دراين مسابقات چه مقدار برداشت كرديم.
بلد نبوديم گل بزنيم. اين نه فقط در اين تورنمنت كه در مسابقات مقدماتي هم به خوبي مشخص بود. در تمام آن بازي‌ها هم سخت گل زديم. اگر هم در ميداني مي‌درخشيديم، اين دورگه‌ها بودند كه ما را نجات مي‌دادند.
 درست مانند مقدماتي جام‌جهاني 2006 كه به زور هاشميان صعود كرديم و برانكو هم مانند كي‌روش تيم را براي گل نخوردن به مسابقات روانه كرد.
اين تفكر قطعاً هم در 8 سال پيش و هم حالا، تفكر منطقي‌اي بود؛ چراكه ما هيچوقت در حدي نبوديم كه براي صعود به مرحله بعد هم برنامه داشته باشيم.
ولي اين‌بار وقتي تفكرات دفاعي كي‌روش خوب جواب داد و ما هرچند با اما و اگر شانس براي صعود داشتيم، نشان داديم كه راه گل زدن را تمرين نكرده‌ايم. در همه اين مسابقات، چه قبل و چه در جام‌جهاني، قرار بود از ضد حملات استفاده كنيم. در اين بين گاه همچون بازي برگشت با كره جنوبي موفق بوديم و گاه همچون بازي با بوسني باختيم.
وقتي در يورو 2004 "اتوري‌هاگل"  يونان را با سيستم شديداً تدافعي قهرمان كرد خيلي‌ها به متد جديدي در فوتبال اعتقاد پيدا كردند كه طبق آن مي‌شد تنها دفاع كرد و در نهايت هم برنده نشد.
اما همان يونان هم سال‌هاي بعد با آن سيستم حرفي براي گفتن نداشت تا ثابت شود براي بردن بايد فتح كرد و تنها فتح نشدن، جواب نمي‌دهد. ايرانِ امروز و يونان آن روزها، دو طرف يك سكه بودند كه حقيقت "دفاع" را هويدا كردند.
مشخص نبود بر سر آن همه قدرت وجنگندگي و شور ايراني كه در 2 بازي قبلي وجود داشت اين‌بار چه بلايي آمده بود كه تيم ملي هيچ نشاني از 2 بازي قبل حتي در دفاع كردن هم نداشت و بازيكنان بوسني هر وقت اراده مي‌كردند به سمت ما مي آمدند و فتحمان مي‌كردند.
هر چقدر كه در بازي نيجريه و آرژانتين "تخريب" حريف را خوب بلد بوديم در اين ديدار تخريب شديم.
حالا به اندازه كافي وقت داريم كه حسرت بخوريم. حسرت روزهايي كه هيچ تضميني نيست دوباره زنده باشيم و به آنها برسيم.
فقط اينكه يك فرصت تاريخي براي شگفتي بزرگ را از دست داديم و مثل همه اين سال‌ها، باز هم، شكست خورده‌هايي هستيم كه هرچند آرژانتين را اذيت كرديم، ديشب عذاب كشيديم و از اين به بعد مي‌توانيم بقيه جام را بدون استرس، بدون حرص براي تيمي كه با خون دل به آن اميد داشتيم، نگاه كنيم.
حالا جام‌جهاني بدون يوزپلنگ‌هاي خسته ايران، جايي براي تعصب نخواهد داشت.