بر اساس بررسی های انجام شده یکی از دلایلی که در ایران صنعت گردشگری موفق نبوده است عدم داشتن نیروی انسانی کارامد است و به همین دلیل بالا بردن سطح علمی نیروی انسانی یکی از نیاز های اصلی این صنعت محسوب می شود.چرا که گردشگری صنعتی است که با لایه ذهنی و روانی مخاطب درگیر است و به نوعی نوع رفتار نیروی انسانی جزئی از فرایند ارائه خدمات محسوب می شود و به همین دلیل آموزش گردشگری جایگاه ویژه ای در این صنعت دارد. فعالان این صنعت باید با استفاده از آموزش نیروهای کارامد تر را تربیت نمایندد چرا که تغییرات در این صنعت منوط به تغییر و توجیه نیروی انسانی در این بخش دارد.
درست است که در صنعت گردشگری ایران نیاز به زیرساخت های بسیار است اما عملکرد نیروی انسانی نیز در بهبود زیرساخت ها بسیار موثر است و در واقع هرچند که توسعه بازار و بهبود زیرساخت ها به عنوان االمان هایی که می تواند در گردشگری تاثیرگذار باشند مطرح شده اند اما عملکرد نیروی انسانی این دو المان را تحت تاثیر قرار می دهد و در نتیجه آموزش گردشگری به یکی از اصلی ترین و تاثیرگذارترین المان های این صنعت تبدل شده است.
البته متاسفانه بسیاری از دوره های آموزش گردشگری هنوز نتوانسته اند محتوا و چارچوبی عملکردی ارائه دهند و چه بسا که آموزش های ارائه شده در نهایت به صدمه زدن به این صنعت منجر می شود.یکی از دلایل نبود آموزش گردشگری کارامد را باید در ضعف آموزش عالی و دانشگاه ها در ارائه این رشته دانست و در شرایط کنونی نیاز به بازبینی در برنامه هایی که در زمینه آموزش گردشگری در دانشگاه ها ارائه می شود وجود دارد.
هر چند که سابقه آموزش گردشگری در ایران به سال ۱۳۱۴ باز می گردد ولی هنوز به سطح قابل قبولی نرسیده است و آموزش هنوز نتوانسته با رشد گردشگری خود را هماهنگ سازد و به ازای رشد گردشگری مدرسان گردشگری رشد نداشته اند.و بدین منظور باید بودجه ای برای تحصیلات تکمیلی مدرسان در این رشته در خارج کشور مهیا شود.
در صنعت گردشگری نیاز هست که زیرشاخه های عملی بیشتری برای این رشته در نظر گرفته شود و بخش آموزش عملی و آموزش نظری جدا شود ولی هنوز هم در دانشگاه ها به آموزش نظری بسنده شده است و از آنجایی که دانشجویان این رشته در آخر کار قصد دارند که در این صنعت به فعالیت بپردازند نیازمند دانش کاربردی تری هستند و چنانچه این مهم صورت نگیرد دچار سرخوردگی می شوند.
و بسیاری ترجیح می دهند که در این حوزه به فعالیت بپردازند و با شرکت در کلاس های آزاد و سمینارها به کسب دانش بپردازند که عدم مدیریت در کلاس های آزاد نیز موجب پراکندگی شده و بار علمی چندانی برای متقاضبان نخواهد داشت
باید توجه کرد که این صنعت و هم چنین صنایع وابسته به آن همچون هتلداری هدف تجربه سازی و آسنایی با فرهنگ های مختلف است و انسانها بیشترین نقش را در انتقال فرهنگ و تجربه به مخاطبان دارند.
زمانی که یک گردشگر خارجی وارد ایران می شود درست است که با بازدید از بناهای تاریخی و موزه ها می تواند به گذشته ایرانیان پی ببرد ولی تمامی افرادی که در فرایند گردشگری با گردشگر خارجی در ارتباط هستند نیز در انتقال فرهنگی که با افتخار از آن صحبت می شود موثرند و اگر هر یک از نیروی انسانی را یک تکه از پازل از برند گردشگری بدانیم تاثیر نیروی انسانی در صنعت گردشگری بسیار نمایان می شود.
در صورتی می توان در این صنعت موفق عمل کرد که کارکنان گردشگری نیز به اهمیت نقش خود در فرآیند جذب گردشگر پی ببرند و بدانند که کوچکترین رفتار آنها چه تاثیر چشمگیری در رضایت گردشگران دارد.
در بسیاری از مواقع گردشکری چند بار از یک کشور و شهر دیدن می کنند و دلیل آن تجربه خوبی است که در سفر های قبلی ود داشته اند و چنانچه نیروی انسانی متوجه باشد که در صورتی که آگاهانه عمل نمایند می توانند به انتخاب دوباره گردشگران تبدیل شوند در این راستا خواهند کوشید و ابزار آنها در این مسیر آموزش گردشگری است.
هر چند که این صنعت به صورت تجربی ایجاد شده و بسیاری از فعالان این حوزه به صورت تجربی به این حرفه وارد شده اند اما در سال های اخیر توجه بیشتر به آموزش شده است و در واقع مدیران و مسئولان گردشگری سلامت به این نتیجه رسیده اند که بدون نیروی آموزش دیده نمس توانند به هدف خود که رضایت گردشگران داخلی و خارجی و هم چنین جذب گردشگر بیشتر دست یابند.
اما با وجود نیاز به آموزش در این صنعت چنانچه برنامه و استراتژی در سطح کلان وجود نداشته باشد و موسسات و آموزشگاه ها از ضابطه هاس علمی که آموزش عالی در نظر گرفته است پیروی نکنند این مهم محقق نمی شود و در این عرصه نیاز به یکپارچگی و هماهنگ سازی میباشد.
