توشه راه هدف ذاتاً هدفمندیم!

 زمانی که کودک چشم به جهان باز می‌کند، نخستین کاری که انجام می‌دهد، چیست؟ بله درست حدس زدید؛ گریه، گریه و گریه. چرا؟
چون می‌خواهد با گریه کردن به اطرافیان بفهماند که غذا و آغوش گرم می‌خواهد. چنین کار مشترکی بین همه انسان‌ها در بدو تولد، این موضوع را روشن می‌کند که انسان‌ها ذاتاً در همان ابتدای زندگی به‌دنبال نیازهای خود هستند و برای رسیدن به این نیازها، هدفمندانه تلاش می‌کنند تا در این جهان باقی بمانند. اکنون نوزادی را فرض کنید که به دنیا آمده، اما اصلاً گریه نمی‌کند، آیا نگران حالش نمی‌شوید؟
پس می‌توان گفت که ما انسان‌ها ذاتاً هدفمند هستیم.

 تضاد در هدف‌گذاری
اکنون این پرسش پیش می‌آید که چرا وقتی بزرگ می‌شویم، با اینکه ذاتاً هدفمندیم، برای خود هدف‌های بزرگ نمی‌چینیم؟
چون مغز با تکاملش، بیشتر حواسش به حفظ بقای ما است تا نکند اتفاقی برایمان بیفتد و همین امر باعث می‌شود که کمتر به سمت هدف‌های جدید و بزرگ برویم، چون هر هدفی در حقیقت ناحیه امن و روتین در زندگی را برهم می‌زند و این برای مغز ترسناک است.
پس ما انسان‌ها در مسیر هدف دچار یک پارادوکس یا یک تناقض بزرگ می‌شویم. از طرفی، دوست داریم پیشرفت کنیم و به هدف‌های بزرگ برسیم و از طرفی از هدف‌های بزرگ و حرکت به سمت آنها می‌ترسیم. به عبارتی، هم مغز ما می‌خواهد به سمت هدف برویم و هم نمی‌خواهد و اینجاست که هدف‌گذاری و رفتن به‌سوی هدف سخت می‌شود و هرکسی قادر نیست هدف‌های بزرگ را به دست آورد. بنابراین باید با واقعیت‌های هدف آشنا شویم.

 واقعیت‌های هدف‌گذاری
1- اول ‌از همه بپذیریم که در مسیر رسیدن به هدف قرار است، سختی بکشیم و هدف چیزی است که باید برایش مشقت کشید و درواقع اگر در مسیر هدف سختی می‌کشیم، درحال رسیدن به آن هستیم. درحالی‌که خیلی از انسان‌ها فکر می‌کنند که در مسیر هدف چون رنج می‌کشند، مسیر و یا هدفشان اشتباه است.
2- دوم اینکه بپذیریم در مسیر هدف به انسان بزرگ‌تری تبدیل می‌شویم که با انسان ابتدای هدف، خیلی فرق کردیم و بالغ‌تر شدیم و همین می‌تواند ما را انسان توانمندتری کند و سبب شود که تاب و تحمل گرفتاری‌های بیشتری در مسیر هدف داشته باشیم.

 راهکار
اما اگر می‌خواهید با این تناقض در مسیر هدف بجنگید و آن را حل کنید و مسیر هدف را بهتر پیش بروید و کمتر سختی بکشید، باید در ابتدای این سفر 3 توشه را برای خود در کیفتان بگذارید. 3 توشه‌ای که من به آن (3 توشه «الف» هدف‌گذاری) می‌گویم، چون هر 3 با «الف» آغاز می‌شوند:
■ 1- استمرار: قصد کردید از همدان به تهران بروید، اما دائم می‌ایستید و کند حرکت می‌کنید، آیا می‌توانید به‌موقع به تهران برسید؟ خیر، چون استمرار نداشتید. پس لازمه رسیدن به هدف استمرار است و باید بدانید که با هر قدمی که به سمت هدف برمی‌دارید، هدف هم یک‌قدم به شما نزدیک‌تر می‌شود.
■ 2- اطلاعات: توشه دیگر این است که باید در این مسیر دانش و اطلاعات خود را بیشتر کنید و این اطلاعات شما را توانمندتر و تحمل سختی‌ها را برای شما راحت‌تر می‌کنند.
■ 3- انگیزه: برای توشه آخر باید همیشه به خودتان انگیزه بدهید تا تحمل سختی‌های مسیر هدف را داشته باشید. می‌توانید در مسیر هدف به زمانی که به هدف می‌رسید و فایده‌ها و لذت‌های آن و اینکه چقدر با انسانی که در ابتدای مسیر بودید و فرق کردید، فکر کنید. این کار انگیزه شما را به‌شدت زیاد می‌کند.اگر این 3 توشه را در مسیر هدف‌هایتان داشته باشید، مسیر سخت هدف برای شما راحت‌تر شده و به انسانی تبدیل می‌شوید که تشنه هدف‌های بزرگ و ارزشمند در زندگی است و برای آنها با تمام وجود می‌جنگد.
* امیرعباس بابکیان پور
پژوهشگر در حوزه مدیریت فردی و سازمانی