زینب(س)؛ الگوی عفت و پاكی زنان و دختران است

 حضرت زینب(س) در پنجم جمادی‌الاول سال پنجم هجری از مادری چون فاطمه زهرا(س) متولد شد و در دامان ایشان، پیامبر اسلام(ص) و حضرت علی(ع) پرورش یافت.
بانویی كه در ساده‏ترین و بی‏آلایش‏ترین ‏زندگی‏ها رشد كرد و در تمام شئون زندگی، پیوسته با واقعیت و حقیقت ‏سروكار داشت و هرگز با زندگی خیالی و پنداری ارتباطی حاصل نكرد و در مكتب مقدسی‏كه در جهان بشری ‏نظیر نداشت، عالی‏ترین تعلیمات را فراگرفت و مورد عنایت مخصوص خاتم انبیاء الهی قرار داشت و هر روز درس جدیدی از دانش و بینش و تقوا و فضیلت می‏آموخت و با هوش سرشار و استعداد فوق‏العاده، همه آن ‏تعلیمات مقدس را در خزینه دل می‏اندوخت و پیاپی، خود را برای گرفتن درس‏های بالاتر، آماده می‏نمود; شاگردی كه در محیط تحصیلی خود هیچ‏گونه رادع و مانعی نداشت و هر روز بهتر از دیروز بر نردبان ترقی و تعالی صعود می‏كرد. خردمند بانویی كه از آغاز عمر در مركز حوادث بزرگ و پیش‏آمدهایی كه در تحولات زندگی بشر، دارای بزرگ‏ترین تأثیر بوده، جای داشت و از نزدیك، با هوشی سرشار و نظری دقیق به‏حقیقت آن حوادث پی‏می‏برد و موقعیت‏شخصیت‏های رحمانی و شیطانی را، كه در برابر یك‏دیگر قرار گرفته بود تشخیص ‏می‏داد و تأثیر هركدام را به‌خوبی درك می‏كرد و از راز پیروزی این و رمز شكست آن آگاه بود و موفقیت‏های ابدی را كه در آغاز با شكست صوری جلوه‏گر می‏شد، از شكست قطعی، كه ‏در ابتدا با موفقیت‌پنداری همراه بود، تمیز می‏داد.
حضرت زینب(س) بزرگ بانوی جهان اسلام، بیدادگر و ادامه‌دهنده حادثه عاشورا و دارنده دانش‌های دو جهان و به گفته امام سجاد(ع): «دانای بدون آموزگار و فهمیده بدون فهماننده» بود. الگوی راستین وی، بانوی دو جهان، حضرت فاطمه(س) مادر وی بوده است. زینب(س) در دامان پرمهر و معنویت فاطمه(س) از سرچشمه معارف اسلامی و قرآنی سیراب گشت. رسالت راستین زینب(س) هنگامی آغاز شد که پس از به شهادت رسیدن امام حسین(ع) و 72 تن از یارانش با ایراد سخنان آتشین به بیدارگری مردم کوفه و ستیز با ستمکاران و یزیدیان پرداخت.
پس از واقعه خونبار كربلا نقش ایشان روند تازه‌تری یافت. آن حضرت در این دوران ضمن حضور در كاروان اسرای كربلا در برابر حكام جور قرار گرفتند و به افشاگری ظلم و ستم وارد بر آل طه از سوی خاندان امیه پرداختند. آن حضرت در این دوران سخت با حضور در كاخ برخی حكمرانان جور زمان مانند یزید و ابن زیاد، با تأكید بر حقانیت طریق آل محمد بر سخنان و تبلیغات مسموم خاندان امیه درباره بنی‌هاشم خط بطلان كشیدند. حضرت زینب(س)، شیرزن دشت كربلا سرانجام پس از عمری دفاع از طریق حقه ولایت و امامت در ۱۵ رجب سال ۶۳ هجری قمری در ضمن سفری كه به‌همراه همسر گرامیشان عبدا...‌بن جعفر به شام رفته بودند، به شهادت رسیده و بدن مطهر آن بانوی بزرگوار در همان جا دفن گردید.

 نقش حضرت زینب(س) در نهضت عاشورا
عفت و پاكدامنی، برازنده‌ترین زینت زنان است و گران‌قیمت‌ترین چیزی است كه یك فرد می‌تواند به آن ستوده شود. یكی از درس‌های عاشورا، همین درس عفت و پاكدامنی است.
زینب(س)، دختر علی و زهرا(س) در روز پنجم جمادی‌الاولی سال پنجم هجرت، در مدینه منوره دیده به جهان گشود. در 5 سالگی مادرش را از دست داد و از همان دوران طفولیت با مصیبت آشنا شد. او در دوران عمر بابركت خویش، مشكلات و رنج‌های زیادی را متحمل شد.
رحلت پیامبر(ص)، شهادت مظلومانه مادر، فرق خونین پدر، جگر پاره‌پاره و سر بریده برادران، شهادت فرزندان و برادران و برادرزاده‌ها و همچنین حوادث تلخی چون اسارت، نمونه‌هایی از آن است. این سختی‌ها و مشكلات از او فردی صبور و بردبار ساخته بود. او را ام‌كلثوم كبری و صدیقه صغری می‌نامیدند. محدثه، عالمه و فهیمه از القاب او بوده و زنی عابده، زاهده، عارفه، خطیبه و عفیفه محسوب می‌شده است.
نسبت نبوی، تربیت علوی و لطف خداوندی از حضرت زینب(س) فردی با خصوصیات و صفات برجسته ساخته بود، طوری‌كه به او «عقیله بنی‌هاشم» می‌گفتند. او با پسرعموی خود «عبدا...‌بن جعفر» ازدواج كرد و ثمره این ازدواج، فرزندانی بود كه 2 تن از آنان در كربلا، در ركاب ابا عبدا...الحسین(ع) شربت شهادت نوشیدند. به خاطر مقام و منزلتش در نظر دیگران، حرمت خاصی داشت.
مهم‌ترین و حساس‌ترین بخش زندگی او، سفر تاریخی‌اش به كربلا و متعاقب آن اسارت مظلومانه‌اش است كه از این جهت شاید سهم او در نهضت حسین بیشتر از نقش امام حسین(ع) باشد. چون علاوه‌بر مصیبت‌هایی كه آن دو به‌طور مشترك متحمل شده‌اند، داغ از دست دادن برادری چون حسین‌بن علی(ع) و همچنین رنج سفر و مشكلات اسارت، سرپرستی بیماران و كودكان داغدار و زنان و ... را زینب(س) به‌تنهایی به دوش كشید.
زینب كبری، هم مادر شهید، هم فرزند شهید، هم خواهر شهید و هم عمه شهید است. این ویژگی‌ها را در كمتر كسی می‌توان یافت. او حتی در برهه‌ای از زمان، یعنی پس از شهادت امام حسین(ع)، به‌دلیل بیماری امام سجاد(ع) و وظیفه سنگین هدایت، رهبری و مدیریت كاروان اسرا را نیز به‌دوش كشید و با سربلندی این بار سنگین را به مقصد رساند.