دانش آموز بمانیم

در نوجوانی و کودکی هایمان دلمان خوش بود که روز دانش آموزی وجود دارد و از اول آبان ماه در تکاپوی جشن دانش آموزی غرق می‌شدیم.

سرود و نمایش و تواشیح اماده میکردیم و یواشکی به دفتر مدرسه سرک میکشیدیم که سردربیاوریم کادوی امسالمان چیست و مدیر برایمان چه هدیه ای آماده کرده است.

خوب یادم می آید سال اخر دبیرستان که بودیم معلم اهل دل و مهربانی داشتیم که میگفت:برای ما همیشه روز دانش آموز است.

تمام خودمان را می‌گذاریم پای کار تا دانش آموزانمان به نقطه ای برسند که مایه ی مباهات باشند و شهروند مفیدی برای جامعه!

حرفهایش به دل نوجوانان می‌نشست چون از احترام به حقوق دانش آموز میگفت و یادآوری می‌کرد که چگونه می‌توان دست دانش آموز را گرفت و تا ثریا برد تا به دانش دست بیابد!

در کشور ما سیزدهم آبان ماه برای گرامی داشت مقام دانش آموزان هر ساله گرامی داشته می‌شود روزی که وقتی آیینه‌ی را نگاه می اندازیم دانش آموزان بیدار و اگاه را می‌بینیم که مدارس را تعطیل میکنند تا به دانشگاه تهران بروند و سپس فریاد الله اکبر آنها لرزه بر تن تمام خدانشناسان عالم می‌اندازد.

دانش آموزانی را می‌بینیم که با شجاعت تمام حتی پس از گاز اشک آور و انبوه سربازان شاه از چیزی جز خدا نترسیدند و با فریادی رساتر در میان تمام گازهای اشک آور فریاد آزادی سردادند و سپس در خون خود غلتیدند.

دانش‌آموزانی که از نظر ظاهری اگرچه نوجوانی بیش نبودند اما در مسیر معرفت از هزاران پیر عارف سبقت گرفته بودند و حلاوت شهادت را سرکشیدند!

نوجوانان این مرز و بوم از نسل همین دانش آموزان غیور هستند و به تاریخ ثابت خواهند کرد که همواره در مسیر حق از هزار پیر عارف مسلک جلوتر خواهند بود و انشاالله پرچم را همین نوجوانان دانش آموز به دست صاحب اصلی آن حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه خواهد رساند.