جامعه ایرانی به واسطه فرهنگ حاکم بر آن نسبتی با خشونت ندارد و از خشونت های جوامعی که ظاهری مدرن هم دارند، در آن خبری نیست.
این ویژگی را برخی به نژاد ساکنان اولیه ایران و برخی به تربیت و آموزش ایرانی ها نسبت می‌دهند و هر نظر هم طرفدارانی دارد.
البته این حکم کلی است و حوادث سالهای اخیر جامعه را به شدت به سمت خشونت برده و می‌برد.
در توضیح این وضعیت جامعه شناسان و صاحبنظران ارزیابی‌های زیادی را مطرح و نظراتی را ارائه کرده‌اند اما به نظر می‌رسد تمامی این نظرات بر عوامل درون جامعه همچون انباشت مطالبات، سرخوردگی، عقده و... تکیه داشته و از عوامل خارجی غافل بوده است.
آنچه در ۲۵ شهریور امسال رخ داد و کشفیاتی که نهادهای امنیتی و پلیس از اسلحه تا وسائل خشونت داشتند و دارند، نشانگر آن است که تلاشی از بیرون برای برقراری نسبتی بین خشونت عریان با جامعه ایرانی در حال انجام است.
تلاشی که با فراخوان، اپوزیسیون سازی ، میدان دادن به تروریست‌ها، زنده کردن مردگان سیاسی و مطرودین تاریخی ملت در حال انجام است و ابعادی خشن به خود گرفته است.
اینکه اعلام می‌شود کشوری همسایه در مرز با ایران کارخانه اسلحه‌سازی با هدف قاچاق به ایران راه‌اندازی کرده یا اخبار کشف بمب یا دستگیری گروه‌های تروریستی همه نشان از هدف گرفتن امنیت کشور با به خشونت کشیدن آن دارد.
در کنار این تمرکز بر فضای مجازی و آموزش خشونت از قبیل ساخت بمب دست‌ساز و ... حکایت از توجه ویژه خشونت‌طلبان به آینده میهن و جوانان دارد و می خواهند نسلی خشن و خشونت طلب را با این آموزش‌ها در اختیار داشته باشند.
در این فضا هوشیاری مردم و مسئولان و پرهیز از خشونت در هر شکل آن اصل مهمی است وقتی این همه تلاش برای ایجاد خشونت آن هم از نوع مسلحانه و خشن‌ترین شکل آن در کشور می‌شود، منطقی است که دوری از خشونت در هر شکل آن حتی ساده‌ترین نوع آن تلاشی برای خنثی کردن این توطئه است.
هیچ یک از مردم ایران حتی آنها که به رفتارهایی اعتراض دارند و خواهان تغییر و تحول، تحولی برخلاف آنچه مدنظر دولت است، هستند، نیز خواهان انجام این تحولات با سلاح و خشونت و بمب و ترور و اقداماتی اینچنینی نیستند و این اقدامات در راستای به فنا بردن جامعه ایرانی و فرهنگ و تمدن عاری از خشونت آن طراحی شده است.
صیانت از امنیت جامعه که در آن حق اعتراض هم به رسمیت شناخته شده و مسائل با گفت‌‌و‌گو و از کانال‌های رسمی و قانونی همچون انتخابات حل و فصل می‌شود، مد نظر همگان است.
روشن است بستن این فضا و محدودیت و مسدودیت در کانال‌های قانونی فضا دادن به خشونت و طراحان بددل آن خواهد بود.
طراحانی که در خارج نشسته‌اند و برای جوان ایرانی شعار خشونت با سلاح طراحی می‌کنند و با تسهیل دسترسی به سلاح انتظار خشونت در جامعه و نهادینه سازی آن را دارند.
در این فضا مشخص است اگر مهربانی، تساهل و تسامح فراموش شود، خشونت جامعه ما را با خود خواهد برد پس برای نجات جامعه و اثبات بینسبتی ایرانی با خشونت لازم است بیشتر به مهربانی توجه کنیم.
