سال‌هاست که دنیای مدرن با توسعه خطوط ارتباطی و کمک گرفتن تکنولوژی به سمتی می‌رود که ارتباط افراد با یکدیگر را به حداکثر سرعت و کیفیت برساند. در دنیای توسعه‌یافته سال‌هاست به این ابزار ارتباطی از بعد ایجابی و حمایتی دیده می‌شود و برای تقویت ساختارهای سیاسی اجتماعی و اقتصادی از آن بهره می‌جویند. توسعه‌یافتگان معجزه اینترنت را فراتر از ما در دنیای امروز فهیمده‌اند و دسترسی به این ابزار را در کشورهای خود رقابتی کرده‌اند تا از این مسیر شهروندان با کیفیت و سرعت بیشتری آن را در اختیار بگیرند. اختلاف برجسته خدمات اینترنتی در دو دنیای توسعه‌یافته و کشورهای در حال توسعه را می‌توان از تعریف میزان سرعت اینترنت فهمید. اگر کره جنوبی را از بین این کشورها نادیده بگیریم سرعت اینترنت در این کشورها با احتیاط و به طور متوسط 5 مگابیت است که این رقم در کره جنوبی به 18 مگابیت می‌رسد. نتیجه این دسترسی پرسرعت و باکیفیت هم البته در رشد اقتصادی فرهنگی و اجتماعی کره‌ای‌ها به خوبی خود را نشان می‌دهد. برای همین عامل دسترسی گسترده به اینترنت یکی از شاخص‌های توسعه‌یافتگی ملت‌ها و کشورها در دنیا به حساب میاید.
در این میان در کشور در حال توسعه‌ای مانند ایران هنوز هم پس از 2 دهه کارگزاری فیبر‌های نوری و گسترش شبکه‌های ارتباطی به راحتی مشترکان آنهم در زمان قابل توجه ارتباط شان قطع می‌شود. این البته منهای حجم اینترنت ناچیز و کم کیفیتی است که به رایانه‌ها داده می‌شود.
به عنوان نمونه 15 سالی می‌شود که خطوط اینترنت در استان همدان کارگزاری شده اما با این وجود هنوز نام همدان در جرگه استان‌های کم‌بهره از کیفیت و سرعت اینترنت آورده می‌شود و برای اینکه نارضایتی‌ها بیش از این نشود دستور لغو فروش جدید اینترنت را به مخابرات همدان می‌دهند. برابر آمار منتشر شده از ضریب نفوذ اینترنت در سال 92 همدان با 06/42 درصد در بین استان‌های متوسط 30 تا 60 درصد برای ضریب نفوذ اینترنت قرار دارد.
این نقایص در حالی است که هر روزه در شبکه‌های دیداری و شنیداری و فضای مجازی شاهد در بوق و کرنا کردن خدمات جدید و البته هنوز ارائه نشده- نصف و نیمه- مخابرات در بخش اینترنت گوشی‌های همراه هستیم. از تبلیغ 3G گرفته تا بلند پروازی به سوی 4G. این در حالی است که بعد از گذشت 2 دهه از توسعه خطوط همراه هنوز در برخی مناطق روستایی استان ارتباط تلفنی با مشقت و قطع و وصل همراه است.
موید حال و روز سرویس‌دهی اینترنت استان هم حجم شکایت‌هایی بوده که از این بخش به تعزیرات حکومتی استان ارائه شده است. از کم‌فروشی تا سرعت پايین هم در بین این نقایص دیده می‌شود تا همدان علاوه بر راه و فرودگاه و دیگر زیرساخت‌ها در بخش ارتباطات هم با مانع روبه‌رو باشد.
این سطح از خدمات در استان در حالی است که شرکت مخابرات استان همچنان علی‌رغم انتقادات و نزول کیفیت و سرعت خدمات اینترنتی به فروش پهنا ادامه داده که در صورت ادامه این وضعیت تحقق اهداف بلندمدت استان در حوزه آی تی رؤیایی بیش نخواهد بود. هرچند که نباید در کاهش کیفیت و سرعت خدمات تنها قضیه را در مخابرات استان خلاصه کرد؛ چراکه سرمنشأ نارضایتی از مدیریت شرکت در کشور است که با انحصاری کردن خرید خدمات اینترنتی از خارج کشور و در سوی دیگر با کم‌فروشی و یا احتیاط در ارائه اینترنت کاهش سرعت و کیفیت را موجب شده است. به طور مشخص اگر قرار است گسترشی در خدمات اینترنتی کشور رخ دهد تنها باید به یک منشأ رجوع شود و آنهم مخابرات است که جوابگوی نیاز فعلی جامعه- به دلایل مختلف- نیست و کار به جایی رسیده که اغلب شرکت‌های خدمات‌ده اینترنت از این اوضاع نارضی‌اند.
