دل خوش شکم سیر هم می خواهد

 اگر‌چه دولتهای پس از انقلاب اسلامی برغم تمام مشکلات اقتصادی و سیاسی، از سیاست گذاری برای ایجاد نشاط عمومی در جامعه غافل نبوده اند، اما بدلیل نبود تعریف درست از مولفه های نشاط انگیز اجتماعی و از سویی تداخل آموزه های غلط بیگانه با ارزشهای ناب فرهنگ ایرانی و باورهای دینی جامعه را در برزخی قرار داده است که بیشتر با چشمان بینا قابل رویت و ملاحظه می‌باشد.

امروزه فارغ از دغدغه قشرهای مردم برای تامین نیازهای معیشتی و رفاه خانوادگی، این کارشناسان و متخصصان حوزه بهداشت روان هستند که ریشه اغلب بیماریهای مزمن و شایع در جامعه را در استرس و اضطراب مبتلابه بسیاری از مردم می دانند.

بنا بر نظر همین کارشناسان و پزشکان روانشناس، همه بیماریهای روحی و روانی نمی تواند فقط ناشی از مشکلات اقتصادی افراد و خانواده ها باشد ، ولیکن از هم گسیختگی ها و تضاد فرهنگی بین نسل‌های جامعه و فاصله های فکری و عقیدتی که متاسفانه در برهه زمانی فعلی بین نسل ها بویژه  پدر و مادر ها و فرزندان به اوج رسیده است، باعث ایجاد گره های روحی و روانی و در نتیجه شیوع استرس و نگرانی در طیف های جامعه شده است.

دیگر نکته قابل تامل در نظریه های تخصص روان پزشکی این است که،  سیر فزاینده اختلافات طبقاتی نمی تواند در دامن گیری رفتار های خشونت آمیز و پرخاشگری ها و گریزانی از قید و بندهای اخلاقی و تربیتی بین قشرهای جوان بی‌ تاثیر و بی ارتباط باشد. در این ارتباط پر‌واضح است که تقسیم نادرست ثروت و درآمد بین قشرهای اجتماعی سرانجام به شکل گیری نامیمون اختلاف طبقاتی می‌‌انجامد و یکی از ثمره های تلخ اختلافات طبقاتی نیز کمرنگ شدن هنجارهای درست و ارزش‌های خانوادگی و اجتماعی و در نهایت تخریب ساختارهای سند دار فرهنگی است.

متاسفانه باید گفت، سرعت نفوذ شبکه های اجتماعی بین نسل ها و پیام های فرهنگی ناموزون و غریبه ای که از اشعه نفوذ شبکه های اجتماعی ساطع می‌شود و از سویی نیز برخی چاره جویی های عجولانه و مطالعه نشده و مدیریت های ناپخته  برای خنثی سازی مولود های هنجار شکن و بد آموز و از همه بدتر گام های ناخواسته و ناگزیر طیف وسیعی از قشرهای کم‌درآمد و‌ نیازمند به تن دادن بر هر کار و مشغله نامتعارف برای جبران عقب ماندگی های زندگی ، همه و همه دست در دست هم داده است تا مردم بیشتر از اینکه از لحظات عمر و زندگی خویش لذت ببرند، دچار چه کنم، چه کنم و برده زندگی شده اند و هیچ چاره ای هم ندارند و عاقبت کارشان هم به عصیان و نارضایتی از زندگی و همچنین مشکل با زن و بچه و خانواده و دیگران خواهد انجامید.

حال واقعا در چنین شرایط دشوارترین کار برای هر جامعه و صاحبان آن، برگرداندن فرهنگ و‌خلق و خوی طیف های وسیعی از کانون‌های مردمی به روال عادی حیات اجتماعی و ریل اصلی حرکت و پیشرفت و بالاخره مشارکت در پویش های اجتماعی در طیف وسیع می‌باشد.