حقوق بازنشسته‌ها به دو وعده غذا هم نمی‌رسد

 این سال و زمانه با وجود دغدغه‌های فراوان اجتماعی، بحث اول محافل مردمی همان موضوع گرانی‌ها و بی‌ثباتی قیمت‌ها است، خصوصا اگر پای حرف‌ها و واگویه‌های جماعت بازنشسته و مستمری‌بگیر سازمان تأمین اجتماعی نشسته باشی .!

در شهری مثل همدان که گفته می‌شود تعداد سالخوردگان آن به جمعیت جوان می‌چربد، هر کجا و در هر سایه‌سار بوستان و کناره‌های معابر، به‌خصوص اگر نیمکتی برای نشستن باشد، چند تا پیرمرد و سالخورده دور هم هستند تا با یک سلام ساده و لبخند مهربانانه بشود به صحبت نشست و به حرف‌های حسرت‌آلودشان گوش کرد.

محیط سرسبز و فضای دلگشای میدان بوعلی‌سینا با آن درخت‌های کهن و رمزآلود چنار، پاتوق اصلی خیل پیرمردهای همدانی است که به قول خودشان، بهترین جا برای فرار از فکر و خیال و مخصوصاً غرولند‌های خانم خانه است و چهار تا رفیق همدرد هم پیدا می‌شوند تا گوش مجانی برای شنیدن حرف‌های تمام نشدنی ما داشته باشند!. یکی از همین کهنه سرباز‌ها هم می‌گفت، اینجا نزدیک‌ترین محل به عابر بانک رفاه است و هرروز موقع آمدن و موقع رفتن به خانه موجودی کارت واریزی مستمری‌ام را چک می‌کنم، بلکه از دستشان در برود و اشتباهی مبلغی به حسابم آمده باشد، اما زهی خیال باطل.!

به جرات می‌توان نوشت، هر روز از صبح اول وقت تا سرخی غروب که سرو کله جماعت بازنشسته و مستمری‌بگیر در حریم آرامگاه بوعلی پیدا می‌شود، بیشترین حرف و زمزمه تکراری اینان درباره گفته‌ها و شنیده‌ها از چند و چون حقوق بازنشستگان و نقل قول‌ها از افزایش احتمالی و مابه‌النفاوت و مقایسه دریافتی بازنشستگان کشوری با تأمین اجتماعی است. بحث چند روز پیش یک گروه چهار، پنچ نفری از این بازنشستگان که تازه حقوق خرداد ماه را گرفته بودند، در باره نحوه افزایش‌ها در سال‌جاری دور می‌زد. اینان انتقاد داشتند که میزان دریافتی بازنشستگان تأمین اجتماعی در سال‌جاری تفاوت ملموسی نسبت به دریافتی‌های پارسال ندارد. می‌گفتند، پارسال یک حقوق ثابت و یک مبلغ مابه‌النفاوت بطور جداگانه اما همزمان به حساب بازنشستگان واریز می‌شد، ولیکن امسال (مردادماه) حقوق ثابت و مایه‌التفاوت یکجا واریز شده است که مجموع آن با تفاوت بسیار اندک (حدود زیر ۱۰ در صد)، تقریبا می‌شود مبلغی که پارسال پرداخت می‌شد.  

بازنشسته دیگری در همین جمع با حسرت بیان کرد، هزار رحمت به حقوق پارسال، چون یک‌جورایی می‌شد تا پایان برج رساند، اما امسال همه چی چند برابر گران شده است و حقوق‌ها اصلاً برکت ندارد!. متأسفانه اکثریت قشر بازنشسته جامعه امروز که به غیر از مختصر مستمری ماهانه هیچ گونه پس‌انداز و درآمد و مستغلات به ارث رسیده‌ای ندارند، تمام ساز و ناساز زندگی خود را با وزن و ردیف همان مبلغ مستمری که به‌دستشان می‌رسد، کوک می‌کنند و قطعاً چنین آهنگ در گذر عمر پیرانه سری، رفته رفته بی‌صدا و بد صدا خواهد شد تا در لحظه‌ای گنگ و خاکستری برای همیشه از صدا بیفتد و خاموش شود!. از یک آشنای قدیمی که اینک بازنشسته و آرام است، حرف تلخی شنیدم که تا مغز استخوانم را گداخت و محزونم کرد، می‌گفت، تمام دلخوشی و لذت زندگی در روزگار پیری و خانه‌نشینی این است که، هر از گاهی بچه‌هایت را دور و بر خود جمع کنی و صدای همهمه و خنده‌هایشان را بشنوی، اما مدتی است که بچه‌ها به‌ویژه دختر نازنینم را که چند سالی است ازدواج کرده و بچه‌دار شده است، به‌ندرت در خانه ام می‌بینم و اگر هم سری به ما بزند، اصرار هم بکنیم، برای شام یا ناهار نمی‌ماند!. می‌گفت از این تغییر رفتار دخترم آشفته حال بودم و تصور می‌کردم  نسبت به موضوعی آزرده خاطر است تا اینکه از همسرم شنیدم که گفت، دخترم به این علت که مخارج زندگی و میهمان داری  سنگین شده و احتمالاً از عهده حقوق بازنشستگی پدر بر نمی‌آید، ترجیح می‌دهد سربار سفره پدر نباشد و به دیدار‌های خشک و خالی اکتفا می‌کند.

این واقعه بیانگر کوشه‌ای از زندگی و فرهنگ و باورهای ما ایرانیان است که همواره رشته عواطف بین اعضا خانواده را بر قرار می‌سازد و قطعاً تغییرات ناخواسته چنین فرهنگ و پیوند خانگی باعث آسیب هنجار‌های اجتماعی نیز خواهد بود .

اما نکته طنزآلود یکی از بازنشستگان محفل بوستان آرامگاه بوعلی هم این بود که به اظهار نظر اخیر یکی از سیاسیون و نماینده سابق مجلس شورای اسلامی کنایه زده و می‌گفت، این بنده خدا با علم به اینکه حقوق بازنشستگان کفاف سه وعده غذای کامل را نمی دهد، توصیه می‌کند همه مردم شبانه روز دو وعده بیشتر غذا نخورند تا عدالت برقرار شود، اما نمی‌داند که حقوق بازنشستگان مهجور و محجور به دو وعده که خیلی ایده‌آل است، بلکه به یک وعده کامل هم نمی رسد.!