شفافیت انتخاباتی

 انتخابات فارغ از اینکه چه نتیجه و پیامدهای سیاسی و اجتماعی برای کشور به دنبال داشته باشد، فضای شفافی را در ماه‌های نزدیک به انتخابات ایجاد می‌کند.
در این فضا فعالان سیاسی، تشکل‌ها و احزاب و... خیلی شفاف مواضع و دیدگاه های خود درباره وضعیت کشور را مطرح می‌کنند و در مواردی مواضعی مشاهده می‌شود که اگر شرایط انتخاباتی نبود این مواضع شاید مطرح نمی‌شد.

تمامی فعالان سیاسی در ایران از توسعه سخن می‌گویند و به نوعی به دنبال توسعه کشور هستند هر چند در مواقعی برخی مفهوم توسعه و توسعه در هر شکل را رها‌وردی غربی می‌دانند اما در نهایت آنها هم با ایجاد واژه‌ای چون تعالی یا معنویت در کنار واژه توسعه، نتوانسته‌اند این واژه را استفاده و تکرار نکنند.

با تمام این تکرارها اما توسعه در کشور هنوز راه زیادی تا رسیدن به شاخص‌های مطلوب و استاندارد تعریف شده در هر حوزه دارد و به همین دلیل لازم است هر گروهی شفاف نسبت خود با توسعه و موانع آن را مطرح کنند البته این مباحث به تنهایی در مشارکت موثر نیست و آنچه در انتخابات ایران مشارکت را رقم می‌زند معمولاً عواملی خارج از اعلام مواضع فعالان سیاسی درگیر انتخابات است.

 علی لاریجانی، رئیس سابق مجلس شورای اسلامی پس از آنکه در انتخابات ریاست جمهوری قصد داشت صدای خود را به گوش‌‌جامعه برساند اما رد‌صلاحیت شد این‌بار برای انتخابات مجلس فعال شده و مباحثی را مطرح می‌کند که قابل تأمل است.

وی با این مواضع شاید باز هم رد صلاحیت شود اما طرح آنها در جامعه به شفافیت مباحث کمک خواهد کرد هر چند شفافیت تنها مهم نیست و باید عملکرد افراد در مسئولیت‌ها را نیز مد نظر داشت که آیا در مسئولیت‌ هم شفافیت داشته‌اند یا شفافیت الان، اقتضایی است؟

 لاریجانی مشاور رهبر انقلاب با اشاره به اینکه به نظر من مهمترین وظیفه حکومت، توسعه ملی پایدار برای کشور است، گفته است؛ این توسعه شامل مسائل اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی و امنیتی و... می شود و مدیران کشور باید بدانند چون وظیفه ذاتی حکومت توسعه ملی پایدار است باید بستر‌هایش را فراهم کنند.  اینکه صرفا ما بگوییم بیست سال بعد می خواهیم به کجا برسیم مشکل ما را حل نمی کند. این هم که بگوییم با عقلانیت راه می رویم کفایت ندارد. البته گفتن این حرف خوب است اما فقط یک علامت است. عقلانیت را باید بسط بدهیم و به این پرسش پاسخ بدهیم  که می خواهیم در حکومت چکار کنیم. وظیفه اصلی ما این است که مردم خودمان زندگی قابل پیش بینی داشته باشند.

تلقی من این است که اگر ما تعریف روشنی از وظیفه ذاتی حکومت داشته باشیم و روی این تفاهم در کشور حاصل بشود و بعد هم مقصودمان از اینکه چگونه به این می رسیم را هم روشن کنیم هم کمک می کند به توسعه کشور می رسیم و اگر این روشن نشود به نظر من دولت‌ها می آیند و می روند و نمی توانند کار زیادی انجام بدهند.

کما اینکه شما سند چشم‌انداز داشتید و بنا بود بیست ساله ما به کشور اول منطقه تبدیل بشویم ولی نرسیدیم. دولت ها هم قصد خیر داشتند و هیچکدام از دولت ها نمی خواستند بگویند که ما می‌خواهیم کشور عقبگرد پیدا کند! اما تلقی نادرست داشتند یا تلقی واحد از توسعه نداشتند.