اگر زمانه با تو نمی‌سازد تو با زمانه بساز

تمام انگیزه و موتور محرکه انسان برای هدایت زندگی به سمت یک نقطه امن و مطمئن، امیدواری است و به همین خاطر است که می‌گویند، انسان به امید زنده است.

انسان به عنوان موجودی صاحب‌شعور، خوب می‌داند که پایان زندگی و آخرین بیت قصیده بلند عمر مرگ است، با این وجود تا مادامی که تاریکخانه درونش با نور امید روشن باشد، سرشار از شوق بزندگی است و تا زمانی که دست‌ها و پاهایش در حرکت است، میل به تلاش و ایجاد شرایطی بهتر برای بودن و زیستن در وجود او قلیان دارد.

با این حال انسان‌ها دو دسته‌اند، دسته‌ای که بدرستی خدا را بندگی می‌کنند و خودشان ضامن گفتار و کردار و اعمال خویش هستند و خوشبختی و عاقبتی خوش را در گرو راستی و درستی و کمک بردیگران برای عبور از دشواری‌های زندگی جستجو می‌کنند و توانمندی انسان را درخدمت به مردم و حق آسایش و خوشبختی برای نوع بشر می‌دانند. اینان بهای تحقق آمال و آرزوهای خود و هرآنچه که برای امنیت و رفاه زندگی می‌خواهند را از جیب خود می‌پردازند و در این راه هیچ باری بردوش دیگران و مردمان زیر دست تحمیل نمی‌سازند و در هرایده، عمل و نیتی فقط با خدا معامله دارند و هر سودی برای خویش را به ضرر کسان دیگر نمی‌پسندند.

چنین بندگان پاک خدا، در حیطه‌های سیاست‌ورزی و ریاست و حاکمیت نیز اگر بتوانند و قادر باشند ورود می‌کنند و چنانچه از عهده کاری برنیایند، باز هم به خدا توکل می‌کنند و نمی‌پذیرند و اینچنین مزد ظلم و زور ناکرده خود بر مردم را از خداوند دانا و بینا و عادل طلب می‌کنند و در آخر هم دنیا را برای دنیا می‌گذارند و سبکبال با توشه‌ای حلال و زلال رخت آخرت به تن می‌پوشند . اما دسته دوم از آدمیان، همان کسانی هستند که چونان دسته اول میل به زندگی دارند و جوش و خروش فراوانی برای پیشرفت و ساختن زندگی بهتر از خود بروز می‌دهند، ولیکن در مسیر پر ماجرای تحقق خواسته‌هایشان به هر وسیله و دستاویزی متوصل می‌شوند و چه بسی قربانی‌کردن و پایمال ساختن حقوق دیگران را هم بخشی از حق و اختیار خود بدانند.

هم اینان نیز می‌دانند و با اکراه می‌پذیرند که مرگ را چاره‌ای نیست و در جایی و نقطه‌ای باید آخرین نفس زندگی را با تلخی و حسرت بدمند و پس ندهند،‌ ولیکن تا همان آخرین نفس نیز توهم عمر جاودان را از خود دور نمی‌سازند و می‌پندارند که با هر قیمتی می‌توان نوبت مرگ و عاقبت نزارشان را به تأخیر انداخته و بلکه کس و کسان دیگری را در نوبت خود قرار دهند و فرصت بیشتری برای دنیا پرستی‌ها و طول عمر توام با تزویر و ریا به چنگ آورند و خدا نکند از چنین کسانی، کسی بر مصدر کار و اجرا و اختیار مردم قرار گیرد که در این صورت درهای نعمت و برکت بر مردم بسته خواهد شد. اما کدامین انسان عاقل و سر براهی است که نداند، قاعده عمر و سهم از زندگی با یکی ، دو روز پس و پیش، همانی است تا دنیا بوده و هست، بر انسان گذشته است و آغاز و پایان را هیچ راه تغییر نباشد. می‌گویید، دسته سومی هم از آدمها هستند و سهمی از بودن و زیستن و هزار امید به زندگی و سرنوشتی بهتر دارند! ، که باید تصدیق کرد چنین گروه و‌ جماعتی هم در بین خیل مردم نیک و‌ بد و زشت و زیبا و سپید و سیاه هستند و نفس می‌کشند! .

اینان نه آن خوب، خوب و نه این بد، بدی می‌باشند که تکلیفشان به‌درستی هم پیش خدا و هم خلق خدا روشن است و اگرچه خالق یکتا از همان اول بنده خود را شناخته و خطوط پیشانی آنان را خوانده است، اما دیر یا زود دستشان پیش مردم هم باز می‌شود. در این میان جایگاه انسان های خوب نزد مردم و در جامعه بدون هیچ ریا و تظاهری همواره والا و رفیع است و آدم‌های بد و ریاکار را نیز عاقبتی غیر از بی اعتباری و رسوایی نباشد.

می‌ماند تکلیف آدم‌های میانه‌رویی که به‌قول معروف، خیر و شر آنان به کسی نرسیده است و سرشان به‌کار خودشان می‌باشد، که ای کاش چنین افراد هم تکلیفشان را با خودشان و نزد مردم روشن می‌ساختند ، چون امکان دارد و چه بسی زهر و آسیب آدم‌های بلاتکلیفی که به ظاهر آهسته می‌آیند و آهسته هم می‌روند، حتی از عناصر بد و نا اهل کشنده تر و عمیق‌تر باشد. به هر حال تمام خوب و بد آدم‌ها به پای زمانه و روزگار نوشته می‌شود و عاقل آن کسی است که در بستر رفتار و کردار و گفتار نیک، اگر زمانه با او نمی‌سازد ، او با زمانه بسازد و علاوه براین، زمانه‌ای بهتر و عاری از کینه و نفرت و خودخواهی و زیاده خواهی بسازد.