لشگردر

  منطقه حفاظت شده لشگردر با وسعتي در حدود 15 هزار و 550 هكتار در مجاورت شرق و جنوب شرقي ملاير قرار دارد.
این منطقه دارای 11 چشمه دائمی به نام‌هاي قمشلي، كله بيد، دره غار، سي يك، گيچك، اوضامن، سلطان‌آباد، اوزون دره، چشمه نثار، چشمه نقلي، پيرمهدي است. تعداد 16 روستا در اطراف منطقه وجود دارد که شامل ازناو، سلطان‌آباد، قلعه جوزان، پير خداوردی، چشمه قاضي، جوزان، جوراب، ازناوله، احمدیه، میشن، کمازون، زنگنه سفلی و علیا، احمد روغني، ازناوله، کساوند كه همه اين روستاها در محدوده مرزي منطقه قرار گرفته‌اند.
اين منطقه به جهت برخوردار بودن از شرايط لازم ابتدا در سال 1363 به عنوان منطقه شكار ممنوع و سپس به جهت بهبود شرايط اكو لوژيكي و خصوصاً زيستي در اسفندماه سال 1369 با تلاش مجموعه پرسنل اداره كل حفاظت محيط زيست همدان با تصويب شوراي‌عالي حفاظت محيط زيست عنوان «منطقه حفاظت شده» را از آن خود كرد.
براساس مطالعه رستنی‌های منطقه، تاکنون 266 گونه گیاهی متعلق به 184 جنس  و 43 خانواده شناسایی شده‌اند و از این تعداد 28 گونه اندمیک ایران است.
از گیاهان دارویی منطقه می‌توان کنگر، کاسنی، ریواس، کاکوتی، شیرین بیان، بارهنگ و پونه را نام برد. منطقه لشگردر با دارا بودن آب‌و‌هواي سرد وكوهستاني، گياهان علفي و بوته‌اي پوشش گیاهی غالب منطقه را تشكيل مي‌دهد، اما تك درختچه‌هايي نيز در ارتفاعات مياني منطقه به صورت پراكنده ديده مي‌شوند. از درختچه‌هاي مهم منطقه گونه‌هاي زالزالك، انجير، بنه، سماق، زرشك و بادام كوهي را مي توان نام برد.
در منطقه حفاظت شده لشگردر 18 گونه پستاندار از 11 خانواده و پنج راسته و 75 گونه پرنده از 23 خانواده و هفت راسته زيست مي‌نمايند. اين منطقه به لحاظ موقعيت طبيعي و توپوگرافي داراي سه وضعيت كوهستاني است.
مناطق كوهستاني زيستگاه كل و بز و مناطق تپه ماهوري زيستگاه گونه حمايت شده قوچ و ميش ارمني است و مناطق دشتي نيز به سبب تغيير نوع كاربري زمين از جانب روستاييان به صورت كشت باغ‌هاي انگور درآمده است.