معماری سبز برای محیط‌های مصنوعي و دست‌ساز بشر، بهترین فرایند برای طراحی ساختمان‌هاست؛ از این‌رو برخی طراحان تلاش کرده‌اند كه مجتمع‌های سبز عمودی در محیط شهری ساخته تا به این ایده نزدیک شوند.
فرایند سبز در معماری فرایندی دیرینه است. از زمانی که بشر غارنشین برای نخستین‌بار به این مهم پی برد که انتخاب غاری روبه جنوب، از لحاظ دمای محیط بسیار مناسب‌تر از غاری است که دهانه آن به سمت شمال است، به درک تازه‌ای از حضور طبیعت در زندگی‌اش پی برد. این درک تازه معطوف به این مهم است که معماری سبز برای محیط‌های مصنوع و انسان‌ساز، بهترین فرایند برای طراحی ساختمان‌هاست. به گونه‌ای که تمام منابع وارده به ساختمان، مصالح آن، سوخت یا اشیاي مورد استفاده ساکنان، نیازمند پدید آوردن یک معماری پایدار هستند.
بسیاری از ساختمان‌های موجود از گذشتگان حداقل یکی از ویژگی‌های متعدد و قابل تشخیص معماری سبز را درون خود دارد. با این حال تعداد کمی از آنها کل این فرایند را در خود کامل می‌کند. در معماری سبز تمامی موضوعات به یکدیگر وابسته بوده و در هر تصمیم‌گیری باید تمامی جنبه‌های آن مورد بررسی قرار گیرد و بدین ترتیب ایده بررسی اصول مجزا با آن در تضاد قرار می‌گیرد. هر ساختمان باید به گونه‌ای طراحی شود که نیاز آن به سوخت فسیلی و استفاده از منابع جدید را به حداقل برساند، قادر به استفاده از اقلیم و منابع انرژی محلی باشد و در پایان عمر مفید خود، منبعی برای ایجاد سازه‌های دیگر به وجود بیاورد.
معماری سبز به تمامی افرادی که از ساختمان استفاده می‌کنند احترام می‌گذارد. هر ساختمان باید زمین را به گونه‌ای آرام و سبک لمس کند و در نهایت تمامی اصول معماری سبز نیازمند مشارکت در روندی کل‌گرا برای ساخت محیط مصنوع هستند. براساس این اصول، طراحان معمار دست به خلق ایده‌های تازه و جدید می‌زنند که در برخی از آنها تا حدی موفق و در برخی از آنها ناموفق هستند.
به گزارش هنر آنلاين، نکته‌ای که باید به آن اشاره شود این است که هرگز نباید معماری سبز را با بام سبز اشتباه گرفت. دیده شده بام سبزهایی برای برج‌های بلند طراحی می‌شود که در فضاهای بدون استفاده و بی‌روح ساختمان درختچه‌ها و یا بوته‌هایی کاشته می‌شود تا به عنوان لکه‌هایی سبز دیده شوند. این لکه‌ها هرگز نمی‌تواند به جای معماری سبز قرار بگیرد و در تعریف آن بگنجد.
استفانو بویری، طراح ایتالیایی ساختمانی را طراحی کرده است که می‌توان گفت تاحدی به معماری سبز نزدیک است. این ساختمان بوسکو ورتیکال نام دارد که در حدود 5 سال طول کشید تا در منطقه پورتا نووا میلان درهای خود را به روی ساکنانش باز کند. بوسکو ورتیکال یعنی جنگل عمودی. این ساختمان شامل 2 برج سبز با 113 واحد آپارتمانی است که هر یک از آنها نمای وسیعی از شهر را به نمایش می‌گذارد.
این طرح با پوشش گیاهی خاص خود، شامل بیش از هزار گونه متفاوت از درخت، درختچه و گیاهان مختلف است. این ساختمان با 780 گیاه کاشته شده و به دنبال تنوع زیستی سایت است که ممکن است در طول ساخت پروژه تأثیرات متفاوتی داشته باشد. بوسکو ورتیکال برج‌هایی است به ارتفاع 112 متر، با بالکن‌هایی بتنی که هر یک از بالکن‌ها از سطح نما بیرون زده است. هر واحد مسکونی نقش یک باغ خصوصی را دارد که فضاهای داخلی را از آلودگی صوتی، ذرات گرد و غبار، بادهای تند و تابش مستقیم آفتاب محافظت می‌کند.
در پشت بام، پنل‌های فتوولتاییک به خودکفایی ساختمان کمک می‌کنند. فاضلاب ساختمان تصفیه شده و مجدداً برای آبیاری سطح وسیع گیاهان ساختمان مورد استفاده قرار می‌گیرد. به جز این، به عنوان بازسازی و احیاي بخشی از منطقه جاده‌های اصلی و پارکینگ‌ها در زیرزمینی قرار داده شده‌اند، همچنین فضایی به اندازه 160 هراز مترمربع مخصوص پیاده‌رو در نظر گرفته شده که شامل گیاهان، میدان‌های عمومی و پل‌هاست. این طرح با هدف کاهش مصرف انرژی و به عنوان یک تجربه گیاه‌شناسی و معماری اجرا شده که این هدف هم از طریق برگ‌های گیاهان که موجب تصفیه نور خورشید می‌شوند و هم توسط محیط زیست مهمی که در هر تراس ایجاد شده امکان‌پذیر است.
استفان بویر در مراسم افتتاحیه این پروژه می‌گوید: من فکر می‌کنم این طرح یک نمونه اولیه از یک راه ممکن برای گسترش قلمرو طبیعی در زمینه شهری است. هر چند که این کار یک راه واحد و منحصر‌به فرد برای اجرای تنوع زیستی در محیط شهری نیست، اما به طور قطع یکی از مهمترین راه‌های زیست محیطی در این زمینه است. بوسوکو ورتیکال کانسپتی جدید از آسمان خراش‌هایی است که در آن مردم و گیاهان در کنار هم زندگی می‌کنند.
این طرح نخستین نمونه در دنیای مجتمع‌های مسکونی است که موجب گسترش تنوع زیستی گیاهان و جانوران است. بوسکو ورتیکال جنگل را به صورت آپارتمانهایی عمودی در آورده و به ساکنان و همسایه‌ها امکان استفاده از هوای پاک و منظره‌ای فوق‌العاده داده است. در واقع فضای سبز را به قلب زندگی صنعتی و شهری کشانده است.
زیربنای این بنا 40 هزار مترمربع است در هر طرف خانه‌های 76 متری 900 درخت بالغ جا می‌شود. طول این درختان در هر بالکن بین 3 تا 9 متر متغیر است اما باید دید ساختمان و درختان چه واکنشي نشان می‌دهند و درختان تا چه حد می‌توانند در مقابل بادها مقاومت کنند. مقدار فضای مورد نیاز برای همین اندازه درخت و بوته در یک باغ 50 هزار مترمربع است و 10 هزار مترمربع هم در جنگل‌های طبیعی فضا می‌برد. با سیستم آبیاری و نوری، منابع مورد نیاز این جنگل‌ها تأمین می‌شود.
بوسوکو ورتیکال کاندیدای مقام بهترين سازنده جنگل‌های هنری و مصنوعی در دنیاست. استفانو بویلی در پي تحقق بخشیدن به رؤیای هوای پاک در شهرهاست. بوسکو ورتیکال البته به خوبی توانسته است فضای سبز را به آپارتمان‌ها بیاورد اما باید دید در ادامه، با رشد و گسترش درخت‌ها و گونه‌های گیاهی، تا چه حد این ایده می‌تواند در زیرمجموعه معماری سبز جا بگیرد.
