9 اکتبر مصادف با ۱۷ مهرماه، روز جهانی پست نامگذاری شده است؛ روزی که اتحادیه کل پست در شهر برن سوئیس تشکیل شد و در سال های بعد با پیوستن اعضای جدید به اتحادیه جهانی پست تغییر نام داد.
پُست در ایران قدمتی 3 هزار ساله دارد و با وجود تولد دیجیتال، رسانه های جمعی و فضای مجازی، هنوز هم کارآیی و توانمندی خود را حفظ کرده و به رخ می کشد.
وقتی از پست سخن می گوییم بی اختیار نخستین فعالیتی که به چشم می‌آید تلاش‌های خستگی‌ناپذیر نامه‌رسان‌های زحمت‌کش و تلاشگری است که به عنوان مردان تمام فصول در سرما و گرما به امر خطیر نامه‌رسانی مشغول هستند.
بخش مهمی از خدمات ارائه شده توسط پست بر دوش نامه‌رسان‌هایی است که سوار بر موتورسیکلت، خیابان‌ها و کوچه‌ها را در اقصا نقاط شهر می‌روند و مرسولات را به دست شهروندان چشم انتظار می‌رسانند.
پستچی‌ها نخستین کسانی هستند که وارد ادارات پست می‌شوند و آخرین نفری هستند که از آنجا خارج می‌شوند و در حقیقت همه اعتبار پست بر روی دوش همین نامه‌رسان‌های بی‌ادعا و زحمت‌کشی است که گاهی حتی مجبورند از ساعت 5 صبح در ادارات خود حاضر شوند.
هرروز صبح بسته‌هایی را که باید به‌دست مردم برسانند، از پُست مرکزی واقع در خیابان بوعلی تحویل می‌گیرند و برایشان فرقی ندارد که هوا گرم و شرجی باشد یا سرد و بارانی، تنها به جاده‌های فرعی شهر برای رسیدن به مقصد می‌اندیشد.
نامه‌رسان‌ها در حقیقت گمنامان عرصه اداری کشور هستند که با وجود سختی کار، از حداقل حقوق لازم بهره‌مند بوده و خطرات بی‌شماری هم آنها را تهدید می‌کند.
وقتی با آنها هم‌کلام می‌شوی دل پری از وضعیت موجود خود دارند؛ از اینکه دیده نمی‌شوند، از اینکه حقوق آنها بسیار اندک اما حجم کار آنها بی اندازه زیاد و طاقت فرساست؛ از نامهربانی‌هایی می‌گویند که گاهی از سوی کارفرما و یا از سوی افراد انگشت‌شماری از شهروندان نامهربان نصیب آنها می‌شود.
پستچی یا همان نامه‌رسان فرد یا افرادی هستند که در گرما و سرما حتی در دوران کرونا که هرکسی جرأت بیرون آمدن از خانه را نداشت آنها شبانه‌روز تلاش می‌کنند؛ بسته‌های پستی به‌موقع و سالم تحویل صاحبان آنها شود و به همین دلیل است که آنها را به عنوان قاصدان گمنام اما خوشنام امانت مردم می‌شناسند.
بهمن ماه سال گذشته بود که تعدادی از شهروندان همدانی با ارسال پیامک نسبت به شلوغی اداره پست و به موقع نرسیدن مرسولات پستی از سوی اداره پست شهر همدان ابراز گلایه کردند.
همچنین بارها دیر رسیدن بسته پستی و پاسخگو نبودن کارکنان در ارتباط با پیگیری مرسولات از دیگر گلایه‌هایی بود که توسط شهروندان در همین چند ماه گذشته مطرح شد که چندین هفته از ثبت سفارش آنها می‌گذرد اما خبری از رسیدن مرسولات پستی آنها نشده بود تا اینکه به هریک از آنها اطلاع دادند که خودشان باید برای دریافت بسته‌های پستی اقدام کنند که همین سبب نارضایتی بسیاری از شهروندان همدانی شد.
از سوی دیگر نیز، پس از اعتراض و گلایه های شهروندان همدانی از نرسیدن و یا دیر رسیدن مرسوله‌های پستی این بار نوبت به کارکنان اداره پست رسیده بود که جمعی از کارگران و کارمندان اداره پست همدان در اعتراض به وضعیت حقوقی خود وارد اعتصاب یک روزه شده بودند و همین عامل نیز سبب شد تعداد زیادی بسته و نامه باز هم به دست گیرندگان نرسد.
اما شهروندان دیگری هم در این بین بودند که هیچگونه گلایه و اعتراضی در دریافت بسته‌های پستی خود نداشتند و می‌گفتند که هر باری که بسته ای را ثبت سفارش کرده‌ایم به موقع و در زمان موعد تعیین شده به دستمان رسیده است.
اما از تمام اینها که بگذریم می‌رسیم به این نکته که پستچی بودن هم جزو مشاغلی است که هرگز سختی کارش دیده نشده است و خیلی از پستچی‌های شهرها و روستاها به عنوان مردان تمام فصول در سرما و گرما سوار بر موتورسیکلت، خیابان‌ها و کوچه‌ها را طی می‌کنند تا مرسولات را به دست شهروندان چشم انتظار برسانند. علاوه بر این تحت هیچ شرایطی از جمله آلودگی هوا، دوران کرونا که همه جا تعطیل است این دسته از افراد مشغول به خدمت‌رسانی بوده و هستند.
علاوه بر این نامه‌رسان‌ها با وجود سختی کار، حقوق آنها به قدری ناچیز بوده و حتی ممکن است خطرات بی‌شماری هم آنها را تهدید می‌کند. همچنین این قشر علاوه بر حقوق اندک و حجم کار زیاد و طاقت‌فرسا و بیماری‌های ناشی از این کار، این گروه از نامهربانی مسئولان و دیده نشدن گله‌مندند.
