دولت الکترونیک و بانکداری الکترونیک از جمله واژههایی است که در دو دهه گذشته همواره بر سر زبانها بوده و از مزایای آنها گفتهایم و شنیدهایم ولی در عرصه عمل چندان خبری از اجرایی شدن دولت الکترونیک و بانکداری الکترونیک و... نیست. اگر این اقدامات به طور کامل جامه عمل به خود میپوشید بسیاری از مشکلات فعلی پیش روی افراد جامعه نیز از میان رفته بود. دولت الکترونیک یعنی اینکه فرد پای رایانه شخصی و یا به وسیله گوشی تلفن و امثالهم بسیاری کارهای روزمره زندگی را بدون مراجعه به بانک و اداره و خیابان و کوچه و بازار بتواند انجام دهد. و از ترددهای بیمورد و مکرر به ادارات و نهادها و بانکها که مستلزم صرف هزینه و فرصت فراوان برای خود شخص و مشکلاتی نیز برای سایر افراد جامعه میباشد خودداری کند. اگر چه با تأسیس مراکز پیشخوان دولت و دفاتر الکترونیک در قوه قضائیه و قوه مجریه بخشی از کارها به صورت الکترونیک انجام میشود. و یا اینکه با کارتهای الکترونیکی بسیاری از پرداختهای بانکی و حساب و کتابها به صورت غیرحضوری و الکترونیکی انجام میشود. ولی هنوز تا حد مطلوب بسیار فاصله داریم. امروزه اگر از بانکی تقاضای وام داشته باشید تقریباً تمام مراحل این کار به صورت کاغذی و سنتی انجام میشود و تمامی امضاها و اثر انگشتها به صورت زنده از فرد دریافت میشود میتوان گفت در حوزه اعطای تسهیلات بانکداری الکترونیک در نقطه صفر قرار دارد شاید تنها اقدامی که شده است دریافت اقساط تسهیلات از طریق کارتهای الکترونیک است و لاغیر
درحوزه دولت الکترونیک نیز همچنان بسیاری از مردم برای انجام امور اداری مجبور هستند به صورت حضوری و با روشهای کاملاً سنتی کارهای اداری خود را پیگیری کنند و حضور فرد در ادارات از الزامات کار میباشد و این یعنی ایجاد هزینه و صرف وقت برای مراجعه کننده که به همراه خود مشکلاتی نظیر افزایش تردد خودروها و سنگینی حجم ترافیک آلودگی صوتی و هوا و افزایش مصرف سوخت و به صورت زنجیروار مشکلات دیگر برای جامعه حال چرا تاکنون زیر ساختهای دولت الکترونیک و بانکداری الکترونیک آماده نیست بخشی از آن مربوط به خود مردم و عدم استقبال از اینگونه امور الکترونیک است و بخش دیگر نیز به آماده نبودن زیر ساختهای دولت الکترونیک از طرف دولت و بانکها و نهادهای اداری دیگر است. که باید دولت ضمن فراهم آوردن امکانات صدرصدی اجرای دولت الکترونیک فرهنگسازی لازم را در بین مردم از طریق رسانهها انجام دهد تا از این امور استقبال کنند.
در حوزه زیرساخت هم اکنون پس از گذشت سالها اینترنت ملی به طور کامل اجرایی نشده است و یا در مناطق محروم و روستایی دسترسی آسان به اینترنت امکانپذیر نیست.
و بخشی از افراد جامعه نیز آموزشهای لازم را برای استفاده از وسایل الکترونیک ندیدهاند و نمیتوانند به راحتی از آنها استفاده کنند برخی افراد هنوز نحوه استفاده از کارتهای الکترونیک را بلد نیستند نبود سواد رسانهای نیز بخشی از مشکلات جامعه در تحقق دولت الکترونیک و بانکداری الکترونیک است.
یکی از موارد استفاده از کارتهای الکترونیکی در حوزه حملونقل میباشد که در سالهای اخیر رو به گسترش بوده است و تقریباً به طور کامل در خصوص بلیتهای مترو و اتوبوسرانی بلیتهای کاغذی کاربرد خود را از دست داده و جای آن را به کارتهای الکترونیک داده است، گر چه هنوز در تاکسیرانی همچنان از پول نقد به جای کارت الکترونیک استفاده میشود.
نکته قابل توجه در حوزه اتوبوسرانی بازگشت به استفاده از پول نقد به جای کارتهای الکترونیک است امروزه اگر سری به اتوبوسهای داخل شهری و شرکت واحد بزنید متوجه این امر خواهید شد که اکثریت شهروندان با کمال تأسف به جای پرداخت الکترونیکی کرایه خود دوباره به پرداخت نقدی روی آوردهاند. و مسئولین اتوبوسرانی نیز جدیت لازم در خصوص عدم دریافت پول نقد را ندارند و رانندگان با خیال راحت پولهای نقد را به جای بلیت کاغذی سابق و کارت الکترونیک فعلی از افراد دریافت میکنند. این در حالیست که با خداحافظی اتوبوسرانی از بلیتهای کاغذی و طراحی کارت الکترونیک قرار بر استفاده کامل افراد از این کارتها برای پرداخت کرایههای حمل و نقل عمومی به ویژه اتوبوسرانی بود. و مزایای این کارتها از جمله سرعت پرداخت صرفهجویی در وقت و هزینه و جلوگیری از فساد احتمالی قبلاً به مردم گفته شده است.
حال چگونه و چرا شهروندان از کارت الکترونیک استفاده نمیکنند و دوباره به پرداخت نقدی روی آوردهاند. به نحوی ارتباط شهرداری و اتوبوسرانی با مردم میگردد که باید اعتماد مردم به استفاده از کارتها بیشتر از پیش جلب شده و فرهنگسازی لازم در این زمینه صورت بگیرد و همچنین منع قانونی برای دریافت هر گونه وجه نقد از شهروندان به وسیله رانندگان باید مورد تأکید باشد تا آنان نیز در مظان اتهام بابت دریافت پول نقد قرار نگیرند و بدون دغدغه به خدمت به شهروندان بپردازند.