امروزه سگ های رها شده ،نه تنها مشکلات بهداشتی و اجتماعی را برای جوامع بشری بوجود آورده اند بلکه تعداد زیاد آنها که در پارک های شهر به دلیل گرسنگی پرسه مي‌زنند و ظاهر شهر را زیر سؤال برده‌اند.
همچنین به دلیل خطراتی که در زمینه انتقال بیماری های مشترک بین حیوان و انسان وجود دارد پرسه و گشت زنی این سگ ها درخیابان ها تهدید کننده سلامت جامعه و امنیت روانی شهروندان است.
در گذشته معدوم سازی این حیوانات در برنامه شهرداری ها بود که با مخالفت مردم خصوصاً حامیان حیوانات مواجه و این روش غیراخلاقی و غیرانساني ممنوع شداز این رو برای حل این معضل در بسیاری از شهرهای کشور پناهگاه هایی به منظور زنده گیری، مداوای سگ های بیمار ، مایه کوبی هاری ، عقیم سازی و پلاک گذاری و سپس رها سازی سگ های سالم انجام می شود.
شهرداری ملایر نیز بعد از مدت ها انتظار در جذب پیمانکار متخصص در این زمینه ، اقدام به ایجاد پناهگاه و جمع آوری سگ های بلاصاحب کرده است، این اقدام که پاسخی به دغدغه و انتظارات به حق مردم و خصوصاً حامیان حیوانات از شهرداری است بسیار خوشایند است اما در بازدید میدانی که از پناهگاه داشتیم متوجه شدیم شرایط مطلوبی برای نگهداری سگ های بلاصاحب فراهم نشده و این حیوانات زبان بسته در شرایط اسفناکی قرار دارند.
قرار گرفتن پناهگاه امید
در دامنه کوه گرمه ملایر
این پناهگاه شامل زمینی به متراژ 6 هزار متر است که دور آن فنس کشی است و از امکانات آب و برق برخوردار است اما حداقل زیرساخت های لازم برای یک پناهگاه را ندارد و مکانی مسقف برای محافظت از این حیوانات در مقابل برف و باران و سرما در نظر گرفته نشده است.
هدف از ایجاد پناهگاه مداوای سگ های بیمار، مایه کوبی برای جلوگیری از انتقال بیماری هاری به انسان ها ، عقیم سازی در کنترل جمعیت سگ ها و سپس پلاک کوبی و رهاسازی سگهای پلاک دار است که با این اقدامات وجود این سگ ها نه تنها مخاطره ای برای همشهریان ایجاد نمی کنند بلکه وجودشان‌در حفظ چرخه حیات و اکوسیستم لازم و ضروری است اما متأسفانه هنگام بازدید از پناهگاه امید و صحبت با حامیان حیوانات این نتیجه گیری حاصل شد که این پناهگاه نتوانسته حداقل انتظارات دوستداران حیوانات را برآورده سازد چرا که آنها مدعی بودند نه تنها هیچ اقدام مثبتی در این پناهگاه انجام نگرفته و نمی گیرد بلکه دغدغه های فکري جدیدی برای این حامیان بی مدعا بوجود آورده است.
سلامی پیمانکار این طرح مدعی است اقداماتی که منجر به رسیدن به اهداف پناهگاه مي شود هزینه بالایی دارد و این در حالی است که شهرداری فقط بابت زنده گیری هر سگ 100 هزار تومان به پیمانکار می دهد.
سلامی مي گويد: به این شرط پیمانکاری این پناهگاه را برعهده گرفتم که شهرداری در سطح شهر بنر بزند و اطلاع رسانی کند تا خیّرین و حامیان حیوانات، پناهگاه را حمایت و در غذارسانی کمک کنند.
هرچند تعداد انگشت شماری حامی،هر روز در غذارسانی و مداوای سگ های بیمار کمک می کنند اما این اقدامات کافی نيست و با توجه به مکان پناهگاه که جاده ای خاکی و دارای شیب زیادی است ، قطعاً با فرا رسیدن فصل زمستان و بارش برف و باران دسترسی به این مکان به سختی میسر خواهد شد و معلوم نیست سگ های محصور شده در پناهگاه با سرما و سوءتغذیه و شرایط بد زنده می مانند یا خیر
به گفته یکی از حامیان حیوانات ، در ابتدای راه اندازی پناهگاه حدود 200 قلاده سگ نگهداری می شده است اما تعداد بسیاری از سگ ها به دلیل بیماری وسوءتغذيه و جديداً سرما تلف شده اند و اکنون به 50 قلاده رسیده است.
به گفته حامی دیگری ، پیمانکار سگ های خوب و سالم را می فروشد اما در قبال پناهگاه هزینه ای صرف نمی کند.
حامی دیگری ، ایجاد سرپناه و چهاردیواری برای حفاظت سگ ها در مقابل سرما و برف و باران ، ایجاد قرنطینه برای حیوانات بیمار و آسیب دیده ، معاینه حیوانات توسط دامپزشک ، ظروف غذا و آب ، دادن داروهای ضد انگل ، عقیم سازی ، واکسن زنی به موقع ، صدور شناسنامه برای هر قلاده سگ ، واگذاری سگها فقط با پر کردن فرم واگذاری از طرف انجمن حامیان حیوانات ، ممنوع بودن خرید و فروش سگها را از جمله موارد ضروری عنوان کرد که باید در پناهگاه امید انجام شود.
هر چند پناهگاه در ابتدای راه است و آغاز هر پروژه ای نواقصی دارد اما بهتر نبود با برنامه ریزی مدون و سازمان یافته تری این اقدام صورت می گرفت ؟ آیا هدف از جمع آوری سگ ها از سطح شهر آوردنشان به این زندان سيمي و نابوديشان است؟
آیا نباید نظارتی بر عملکرد پیمانکار وجود داشته باشد ؟ اگر تدبیری اندیشیده نشود و نواقص پناهگاه برطرف نشود ، نگهداری این سگ ها در پناهگاه به یک معضل جدید تبدیل خواهد شد و نیازاست شهرداری با استفاده از ظرفیت حامیان واقعی حیوانات، وضعیت پناهگاه را سامان دهی و با اعمال نظارت بیشتربر عملکرد پیمانکار مانع از سوءاستفاده شود.
